Als je bevalling uitmondt in een last minute keizersnede

Na 16 uur weeën en persweeën ( jup, het voelt alsof het uit je bum gaat komen) + niet werkende verdoving kwam de beslissing om toch een keizersnede te laten doorgaan. De ontsluiting vorderde niet meer, je hoofdje zou niet door mijn bekken raken.  

Naar mijn gevoel was het toen: weg mooie bevalling, weg alles ten volle beleven ... Met een last minute keizersnede hadden we eigenlijk geen rekening gehouden. Maar ik was naar het einde toe vooral opgelucht dat er iets gedaan werd. De pijn was ondraaglijk geworden en ik wilde zeker zijn dat jij oké was.

Jammer dat ik me zo weinig herinner

Als ik er vandaag aan terugdenk vind ik het zo jammer dat ik me weinig lijk te herinneren van die dag. Papa maakte zich zoveel zorgen maakte om ons, maar wat had ik ook graag zijn gezicht kunnen zien wanneer hij je voor het eerst zag en in z’n armen hield. Wat had ik je graag gezien toen je uit mijn buik gehaald werd. En oh wat was ik graag de eerste geweest die je voelde toen je op deze wereld kwam.

Maar toen de vroedvrouw je op mijn borst kwam leggen na je check-up ... Wat een overvloed aan liefde. Je was zo perfect.

En het allerbelangrijkste: je was oké. Kerngezond en superknap!

Ik voelde me nutteloos

In de week ziekenhuis die erop volgde heb ik me zo nutteloos gevoeld. Ik mocht niet uit bed de eerste dagen. Kon jou niet verzorgen of uit je bedje halen. ’s Nachts zorgden de verpleegsters voor je, terwijl ik het zo graag zelf had willen doen. De borstvoeding wou maar niet vlotten.

Ik kwam thuis met tranen van teleurstelling en vroeg me bang af of het thuis wel zou lukken, fysiek dan.

Ik denk niet dat ik de eerste vrouw ben die zich eigenlijk niet klaar voelde om naar huis te gaan, die het niet erg zou gevonden hebben om nog enkele dagen langer gehospitaliseerd te blijven.

Toen was ik thuis en had ik geen tijd om met mezelf bezig te zijn, want o wat heb ik pijn gehad. Maar dat wou ik niet te veel tonen, ik wilde de aandacht op jou houden.

De kraambezoeken leken met momenten eindeloos te duren. Ik denk dat door vele mensen een keizersnede onderschat word. Er wordt bijna verondersteld dat je na 2 weken terug rond huppelt en terug je huishouden opneemt,  en dat de pijn al lang verdwenen is …

In de tweede en derde week was ik vooral bezig mijn pijn te verbijten, want mijn kleintje had me nodig. Gelukkig liep de borstvoeding ondertussen wel goed. Ik voelde me eindelijk ‘nuttig’. Uit de zetel komen en naar het toilet stappen deed elke dag iets minder pijn. Al sliepen we wel samen beneden, want trappen waren nog te risky, maar naast me in je cosleepertje was je alsnog dicht bij mama.