Als je bevalt van een dysmatuur kindje
Ik voelde me helemaal opengescheurd. De vroedvrouw moest op mijn buik duwen om mijn dochter eruit te krijgen. Een uur ervoor had ze nog gemeld dat ze een erg klein hoofdje voelde en als ik 1 keer zou persen, ze eruit zou vallen. Mooi niet dus!
Een halfuur na mijn epidurale verdoving kreeg ik volledige ontsluiting, maar de persdrang bleef uit. Het enige wat ik voelde was verschrikkelijk veel pijn in mijn linkerbovenbeen. Er vlogen al beelden voorbij van mezelf, zittend in een rolstoel met een kleuter op het ene been en een baby op de arm. Zo bang was ik dat er iets mis was gegaan met de verdoving. Gelukkig waren het maar beenweeën, volgens de vroedvrouw. Geen pretje, na tien keer gillen dat ik echt wel mijn best deed maar weinig voelde, kwam onze dochter – EINDELIJK – ter wereld.
De gynaecoloog had op 37 weken geschat dat de baby 2,500kg woog, maar toen we haar zagen liggen op mijn buik, hadden we al snel door dat er iets niet klopte.
Zo klein, zo mager
2kg 100 was het uiteindelijke verdict, dochterlief werd weggegrist in een deken en onmiddellijk naar de couveuse getransporteerd. Ik mocht na het douchen, plassen en eten naar haar toe. Confronterend om te zien hoe uitgemergeld haar knietjes en beentjes waren, ze had echt honger gehad in mijn buik. Ik voelde me mislukt, mijn lichaam had gefaald.
Na onderzoek bleek dat de placenta aan de kleine kant was. Gelukkig was er verder niets mis met haar!
De borstvoeding kwam echter maar traag op gang, ik probeerde zoveel mogelijk af te kolven en haar aan te leggen, maar het was niet evident. Ze had weinig kracht waardoor ze snel terug moe was.
Zoonlief begreep er niets van toen hij op bezoek kwam. Waar was de baby? Hij mocht haar niet zien, buiten af en toe even een glimp door het raam. Drie nachten later mocht ik naar huis en eerlijk, ik heb zelden zo een leeg gevoel gehad. Terug naar huis met een valies, maar zonder een maxi cosi gevuld met een prachtige dochter. Het is best pittig om na een bevalling zoveel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan om je baby eten te geven en een band op te vouwen.
Real life & ongepaste opmerkingen
Ondertussen gaat het gewone leven gewoon door: onze kleuter afhalen aan school en mijn vriend terug aan het werk. Ook de goedbedoelde opmerkingen bleven niet uit: 'Nu kan je tenminste doorslapen' – natuurlijk slaap ik niet, ik heb er net iets te veel zorgen voor. 'Probeer wel te rusten he' - nog zo een topper! Vooral als de vraag ervoor was waar de geboortekaartjes blijven. Ook de 'hilarische' vraag 'Hoe groot is ze eigenlijk? O nee, ik bedoel hoe klein?' was, euh, om je te bescheuren van het lachen. Dat zijn niet de vragen/opmerkingen die je wilt krijgen.
Gelukkig waren er ook schatten die avondeten kwamen brengen en op ons zoontje kwamen babysitten zodat we samen naar het ziekenhuis konden gaan.
Alles is in orde gekomen – halleluja! – en ze mocht vrij snel mee met ons naar huis. Eindelijk wat privacy thuis en genieten van ons gezinnetje met vier!
Ik heb ongelooflijk veel steun gehad aan de vroedvrouwen van de materniteit, maar het was zo fijn om dochterlief op het gemak wakker te maken in ons eigen huis en haar eten te geven zonder dat er constant mensen in en uit liepen.
Ik wil het even kwijt: respect voor alle ouders met een prematuur en dysmatuur kindje!
