Het is waar wat ze zeggen: zodra je je kindje bij je hebt, ben je alle pijn vergeten
Ergens had ik de bevallingsdag al zien aankomen. De dag voor mijn uitgerekende datum (vrijdag) ging ik bij de gynaecoloog langs: ‘Het zou me niet verbazen als de baby er dit weekend al is.’ En hij had gelijk. Gelukkig had hij de wachtdienst dus ik kon bevallen met mijn eigen gynaecoloog, dat stelde mij wel gerust.
Alsof de kleine dacht: ‘Ah, het is mijn dag, ik kom eraan!’
Toen de zaterdag aanbrak en daarmee ook de vermoedelijke bevallingsdag, kondigde de eerste kleine wee zich aan. Dat was middernacht. Alsof de kleine dacht: ‘Ah, het is mijn dag, ik kom eraan!’ Mijn man en ik hielden de tijd in de gaten van de weeën maar we konden er niet goed aan uit, want ze waren best onregelmatig. Om 3 uur beslisten we toch maar richting ziekenhuis te gaan. Weliswaar na nog even uitgebreid douchen en me op het gemak klaarmaken, de weeën vielen op zich wel nog mee qua pijn.
Eenmaal in het ziekenhuis zaten we vooral te wachten op de kleine, laten we maar zeggen. Maar dat wachten, duurde wel even, zeker als je die nacht geen slaap hebt gehad en dus eigenlijk al geruime tijd wakker bent. Gelukkig had ik zeker een goede zwangerschap dus het is niet dat ik oververmoeid was ofzo.
In het ziekenhuis werken ze met een lavement, tot grote ergernis van mezelf. Ik heb het laten gebeuren, maar hier heb ik wel spijt van, ik ga je de details besparen, maar het was geen pretje. Als ik ooit nog een bevalling mag doorstaan, doe ik het zeker en vast zonder.
Ik kon doorheen de bevalling ook NIETS binnenhouden. Niet dat je mag eten ofzo, maar water (of aquarius) en druivensuiker worden toch altijd aangeraden. Maar ik kotste het allemaal weer uit, dus het was best lastig om energie te blijven vinden en zeker als manlief een ontbijtje en middagmaal aangeboden wordt. Tof.
Intussen kwamen de weeën wel wat zwaarder aan (nog steeds onregelmatig). Ik had afgesproken met mezelf om geen epidurale te kiezen tenzij het echt niet anders kon. Dapper ging ik de strijd aan. Enkele uren later – op de bal, in bad, op de stoel en nog op een paar andere posities – voelde ik me zo moe en gepijnigd. ‘Ik wil nu die epidurale’, hoorde ik mezelf zeggen. Of ik toch niet even nog eens in bad wou. NEE. Epidurale. NU.
Na de prik voelde ik me direct heel wat meer ontspannen en kon ik nog even indommelen. Echt een heerlijk gevoel na 9 uur zwoegen op die weeën. Het was zoveel verschil! Ze gaven ook iets bij om het wat sneller op gang te trekken en dat hielp ook wel. Ik voelde me opgelucht want de pijn was weg en ik wist dat het niet meer zo lang zou duren.
Dag Baby. Dat waren mijn eerste woorden.
Opeens is het dan erg snel gegaan. Het einde was snel in zicht. Ondanks de epidurale had ik behoorlijk veel pijn. Ik herinner me dat ik op mijn rechterzij lag en niet meer wilde bewegen omdat alles zo’n pijn deed. En plots was hij er al bijna, waardoor de gynaecoloog echt moest rennen om het einde te kunnen begeleiden. Hij had zelfs zijn schort niet aan, hij kwam echt aangelopen in zijn hemd volgens mijn man, ikzelf was te druk bezig met andere dingen om dat te zien. Het was al veel te laat voor een knip, tot grote vreugde van mezelf (achteraf dan gezien). De eindfase duurde bij mij 16 minuten, wat uitzonderlijk is, blijkbaar duurt dat gemiddeld anderhalf uur.
En dan mocht ik beginnen persen. Ik las iets van een ring of fire of zoiets, maar ik heb dat precies niet zo aangevoeld (sorry, girls). Ik voelde eigenlijk ook niet echt die onoverkomelijke persdrang. Ze zeiden letterlijk gewoon van: nu persen. En dat deed ik. Na de eerste pers waren het hoofdje en schoudertjes daar. Dan moest ik even wachten en dan bij de tweede pers was hij er helemaal.
Ik was wel blij dat ik de baby voelde geboren worden, want ik had schrik om niets te voelen door de epidurale. Ik vond dat echt belangrijk om dat moment te kunnen voelen.
Wat ze zeggen is waar. Eenmaal dat je je kindje bij je hebt, ben je op slag alle pijn vergeten. Het is een onbeschrijflijk gevoel en ongelooflijk moedergevoel die vrijkomt als je je baby’tje ziet. 'Dag baby.' Dat waren mijn eerste woorden naar mijn zoontje Remus toe. Ik kijk terug op een positieve ervaring.
Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.
