Als je een moeilijke slaper hebt
Vast slaapritueel
Nochtans houden we een vast slaapritueel aan. Eerst wat televisie, daarna nog even spelen/knuffelen en dan is het bedtijd. ‘Nog vijf minuutjes mama?’. ‘Ik ben nog niiieeet moe’, zegt de kleuter terwijl hij in zijn ogen wrijft en zowat omvalt van de vaak. Zo probeert hij telkens om dat bedmoment uit te stellen. Na wat toegeven houd ik wel mijn been stijf. Anders lig ik eerder te slapen dan hij.
Als ik hem eindelijk in zijn bed krijg, lees ik nog een verhaaltje voor. Maar dan begint het opnieuw. ‘Blijf je nog even hier mama?’, vraagt hij poeslief. Met van die puppy-ogen. Ik heb nog zoveel te doen, denk ik. ‘Ik vind slapen niet leuk.’ Wat?!, denk ik dan. Is dit echt een kind van mij?
Honderden excuses
Verdere excuses herhalen zich iedere avond. Ik mag 153 keer naar boven rennen, want altijd heeft hij wel iets nodig. De ene keer is zijn neus vuil, de andere keer moet hij dringend zijn grote dorst lessen, heeft hij zin in een pak friet of wil hij nog een zoen of dertig. Zucht.
Als hij eindelijk slaapt en ik nog wat werk heb verzet, plof ik me in de zetel. Nu even genieten, zalig.
Tot... ik een kwartier later in slaap val. Kwijlend en scheefhangend in de zetel. Topavond.
Deze blog verscheen eerder op https://www.facebook.com/writemie/
