Als je geplaagd wordt door mommy guilt

Het plan

Helaas viel het een beetje ongelukkig dat ik ook op zondag van huis was door een dagje wachtdienst. Maar goed, het plan was dat zowel ik, de kiddo’s als de man dat zouden overleven.

Papa en kids zouden een bezoekje brengen aan de grootouders van mans kant en de volgende dag zou de oudste met zijn opie naar een leuke barbecue gaan met de familie van mijn kant. Ze zouden zich rot amuseren en ik zou de mom battery opgeladen hebben. ‘Ze zouden’ dus …

De subcomateuze peuter

Tot zondagavond. Opie vertelt ons dat door het leuke feest en al het spelen de oudste geen dutje heeft gedaan. Zeer overbodige info … het kind vertoont inderdaad alle tekenen van oververmoeidheid. Zo erg zelfs dat hij in bad staat te janken alsof we zopas zijn lievelingsknuffel hebben verbrand. Mama’s en papa’s onder ons kennen deze toestand ook wel als ‘geen huis mee te houden’.  

Alles wat ik uit de kast haal om hem te troosten, wordt op nog luider gekeel onthaald. Resultaat van de avond: een subcomateuze peuter in bed zonder flesje of boekje en een snikkende moeder, stikkend in mommy guilt.

Het internet, mijn toeverlaat

Die avond en de dag erop vraag ik mij af: zijn er mama’s die net zoals ik veel werken, en toch nog de tijd vinden om ook leuke dingen te doen? Zonder mommy guilt? En zonder krijsende peuters? En ook: hoe hard lijdt mijn vlees en bloed onder het feit dat hun mama een hardwerkende zelfstandige is?

Als nuchtere wetenschapper is het internet mijn eerste toeverlaat in zo’n situaties. In eerste plaats om de wetenschappelijke literatuur op te snorren, in de tweede plaats om langs de instagramaccounts van jong, hip en trendy moederland te scrollen :-).

Jongensmama, hoera!

Het eerste artikel (1) dat ik opzoek lijkt alvast hoopgevend. Een studie van de Britse Economic and Social Research Council beweert dat er geen nadelige effecten zijn voor de sociale of emotionele ontwikkeling van een kind als mama gedurende de eerste levensjaren gewerkt heeft.

Als jongensmama trek ik mij vooral op aan deze uitspraak: ‘Moeders die werken hebben meer kans om een hogere opleiding genoten te hebben en deel uit te maken van een huishouden met een hoger inkomen, en hebben minder kans op een depressie dan moeders die niet werken. Deze factoren verklaren het hogere niveau van gedragsmoeilijkheden bij jongens van niet-werkende moeders. Bij meisjes was dit verband niet duidelijk.’

Oef, de eerste ‘hit’ in mijn zoektocht naar de waarheid over werkende moeders stelt me al wat gerust.  En ook de volgende artikels die ik lees, stellen me steeds geruster. Zowel voor moeder als kind blijkt het niet nadelig, en in sommige gevallen is het zelfs voordelig om een werkende moeder te zijn of te hebben.

Geliefd

Bij mijn laatste, allesbevestigende Google search beland ik op www.quickanddirtytips.com. Jep, ik leg me volledig neer bij hun conclusie: uit studies blijkt consequent dat het niet de persoon die zorgt voor de kinderen, maar de kwaliteit van de zorg is die een verschil maakt. ‘Slechte’ kinderopvang die het mogelijk maakt voor een moeder om te werken, is misschien niet helemaal OK, maar een huismoeder die haar kind voor de televisie installeert, zorgt ook voor nadelige gevolgen.

Mama, papa, een populaire babysit, een bekwame kinderopvang of een liefdevolle oma, het maakt minder verschil dan dat je kind weet dat hij of zij geliefd en veilig is.

Great job

Als puntje bij paaltje komt moeten werkende mama’s en huisvrouwen niet vechten om de titel van 'beste mama'. Laten we het er gewoon over eens zijn dat een mama een vrouw is die bijdraagt – of het nu economisch is, in het huishouden of op elk mogelijk vlak een beetje.

En euh, oh ja … note to self: you are doing a great job. And your kids will turn out just fine despite the hours you spend away from them. Truly.