Als je getraumatiseerd bent door je bevalling

Ik was uitgerekend op 5 maart 2016. Ik had gehoopt al te zijn bevallen op mijn verjaardag 8 maart, maar helaas was er nog geen teken van vooruitgang. Tot in de nacht van 9 maart plots mijn water brak. De adrenaline stroomde door mijn lijf. Eindelijk zou ons wondertje op de wereld komen en kon het genieten echt beginnen. De weeën kwamen al vrij snel op elkaar dus besloten we naar de materniteit te vertrekken. Daar werden we zeer goed onthaald door de vroedvrouwen. Ze stelden me gerust dat alles vlot verliep en dat ik binnen enkele minuten de epidurale verdoving kon toegediend krijgen. Wauw, wat was me dat een wondermiddel? Ondertussen nog wat televisie kijken en de stress weglachen met mijn vriend, in afwachting van de geboorte.

Het ging niet zo vlot als verwacht

9 maart rond 8u, het persen kon beginnen. "Nog een halfuurtje goed werken, en dan kan u uw zoontje ontmoeten," zei de vroedvrouw. Maar na een kwartiertje persen leek het toch niet zo vlot te gaan als verwacht. De vroedvrouwen hielpen mijn zoontje wat vooruit door wat op mijn buik te duwen, helaas zonder verandering. De nervositeit nam toe en ondertussen was de gynaecologe aangekomen . Een uurtje verder, nog steeds geen vooruitgang.

De hartslag van mijn zoontje daalde, toen moest het wel snel vooruitgaan. Een spoedkeizersnede was niet meer aan de orde, hij was al te diep ingedaald. De gynaecologe haalde er de zuignap bij, maar ook die leek niet te helpen. Hij was letterlijk vast komen te zitten. Omstreeks 10u leek mijn epidurale verdoving uitgewerkt te zijn, langzaamaan begon ik meer gevoel te krijgen en voelde ik de pijn steeds meer opkomen. Na nog enkele malen te proberen met de zuignap, besloten ze er een soort ‘tang’ bij te halen, op die manier zouden ze mijn zoontje er letterlijk kunnen uittrekken.

HOERA! Ik voelde de druk in één ruk wegvallen, hij was geboren. Een kadetje van 4,124 kilo en 53 cm. Ons zoontje werd op mijn borst gelegd, maar als snel werd hij terug weggehaald. Zo'n 2 à 3 kinderartsen kwamen toegesneld om te zien of alles ok was met mijn zoontje.

Afschuwelijke pijn

Daar lag ik ondertussen, zonder zoontje op mijn naakte lichaam, en met een gescheurde vagina. "Nog eenmaal persen juffrouw, en je bent ervan af" zei de gynaecologe. Oh ja, die nageboorte, even niet aan gedacht dat die moederkoek er ook nog uit zou moeten. Ook dat verliep niet zonder moeite. De placenta kwam niet volledig los, waardoor de gynaecologe de achtergebleven stukjes manueel inwendig moest gaan losmaken. Zonder boe of ba, een hand in mijn net genaaide vagina. Het zorgde voor de meest intense en afschuwelijke pijn die ik ooit heb meegemaakt.

Ondertussen was mijn vriend verdwenen, samen met mijn zoontje. Ik kreeg een paniekaanval bij de gedachte dat mijn zoontje het niet overleefd had. Mijn zoontje was naar een couveuse gebracht om wat te herstellen van de zware bevalling. Hij had een zuurstoftekort, maar alles was verder wel ok.

Ik besefte nog niet goed dat ik mama was geworden

Eenmaal op mijn kamer kon ik tot rust komen. Rond 16u mocht mijn zoontje de couveuse verlaten en werd hij op mijn kamer gebracht. Daar lag hij dan, in zijn doorzichtige kribbe. Ondertussen lag ik in mijn ziekenhuisbed, te bekomen van de pijn. Het besef dat ik net mama was geworden was er precies nog niet. Dat intens verliefd gevoel bij de eerste kennismaking met je baby waarover velen het hadden, had ik niet.

Pas de dag nadien drong het tot me door dat ik effectief mama was geworden van deze prachtige zoon. Helaas kreeg ik te maken met een zware baarmoederontsteking. Door de enorme pijn en bloedklonters kon ik me niet ten volle concentreren op mijn zoontje, maar dankzij wat antibiotica zou ik weer snel de oude zijn.

Ik mocht naar huis

Na 3 nachten in het ziekenhuis was het eindelijk zover, ik mocht naar huis. Niet dat ik er niet graag verbleef, maar ik verlangde toch stiekem om thuis te komen, in mijn vertrouwde omgeving. Dan pas zou ik tot rust kunnen komen. Al snel bleek mijn zoontje echter last te hebben van zware krampen. Soms huilde hij uren aan een stuk, waarbij ik vaak  heb zitten meehuilen wegens ten einde raad. Wanneer hij dan eindelijk zijn slaap gevonden had, kon ik het niet laten om aan het huishouden te beginnen. Want ja, wat zou het bezoek wel niet zeggen als ze zouden zien dat mijn huis ondersteboven lag? Ik haal die rust 's nachts wel in, dacht ik dan. Niets was minder waar.

Automatische piloot

De automatische piloot stond aan, in plaats van te genieten van alle momenten deed ik gewoon wat er van mij verwacht werd als mama. Waar bleef die roze wolk waar iedereen het over had? Moest ik me niet supergelukkig voelen in plaats van constant te piekeren of alles wat ik deed wel goed was? Ik onderging de dag alsof het verzorgen van mijn zoon een dagdagelijkse checklist was die ik moest zien af te werken. Ondertussen telde ik de uren af tot mijn vriend thuis kwam want dan kon ik praten, alles weglachen, eten en samen televisie kijken… Gewoon doen alsof alles met mij oké was. Elke dag aan het uitkijken naar het weekend, want dan kwam ik onder de mensen. Kon ik me gewoon als mijn positieve zelve voordoen, zoals ik altijd al in het leven stond. Voor mij was dit een donkere, beangstigende periode. Beetje bij beetje leerde ik te genieten en begon ik te wennen aan het nieuwe leven als mama, al duurde het bijna mijn volledige zwangerschapsverlof.

De hemel klaarde open

Vrijdag 1 juli, de eerste dag dat ik weer moest gaan werken. Iedereen had het over die verschrikkelijke dag waarbij je jouw baby voor de eerste keer naar de crèche moet brengen en waarbij je de hele dag zit te huilen op je werk. Oh ja? Voor mij voelde dit precies aan als de meest verlossende dag na 4 maanden! Met een grote glimlach op het gezicht kwam ik aan op het werk. Eindelijk kon ik terug ademhalen, ik was terug. Voor mij klaarde de hemel open, het leek erop alsof dit mijn 'roze wolk'-ervaring was? Met veel plezier ging ik 's avonds mijn zoontje halen, en 's avonds genoot ik ten volle van zijn aanwezigheid.

Het onbegrip kwetst me

Ondertussen zijn heel wat vriendinnen ook mama geworden. De bevalling verliep bij hen allen erg vlot. Een jaloers gevoel komt in mij naar boven telkens ik hen hoor vertellen over hun vlotte bevalling en de zalige tijd thuis met hun baby tijdens hun zwangerschapsverlof. Ze genoten van elke seconde met hun baby, alles verliep naar wens en ze hadden nergens over te klagen. Die roze wolk ervaren zij duidelijk wel. Er wordt al gepraat over het feit dat ze zeker een tweede willen, want een bevalling houdt toch niets in? Ik heb het gevoel dat vrienden denken dat ik overdrijf, of dat ze niet begrijpen dat dit evenwel een traumatische ervaring kan zijn. Ze zijn onwetend, en dat kan ik hen natuurlijk niet kwalijk nemen. Maar het onbegrip kwetst me.