Wachten op dat tweede wonder

Oneerlijk.
Zo voelt het aan.

Een put,
waarin ik steeds opnieuw val.
En mezelf elke maand weer moet uitgraven.
Hopend dat ik de volgende keer niet val, maar vlieg.

Ongeduldig.
Zo voel ik mij.

Vol ongeduld wachten op dat tweede wonder.
Vurig hopend dat het deze keer makkelijker ging zijn.
Geen strijd, geen geploeter, geen gedoe.
Maar loslaten, onbezorgd, zonder gepieker.

Onwelkom.
Zo voelt mijn lijf.

Onwelkom voor wat oh zo welkom is.