Als je getroffen wordt door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Ik had alles tot in detail voorbereid. Na twee jaar zwoegen was ons huis bijna klaar, gebouwd voor een warm gezinnetje waar we zo van droomden. Ik zorgde ervoor dat ook mijn lichaam in de best mogelijke conditie was om zwanger te worden.

Maar natuurlijk… als er iets niet te plannen valt, dan is het wel kindjes krijgen.

Het zal wel niets zijn

Pijn rechts in mijn onderbuik. Niet eens heel erg, wel opvallend. Ik twijfelde nog even, maar ‘het zal wel niets zijn’. Ik bleef twijfelen. Om mezelf gerust te stellen even langs de huisarts. Voorzichtig sprak ik mijn vermoeden van een extra uteriene zwangerschap uit. Ergens hoopte ik nog dat ook hij me gerust zou stellen… Maar diezelfde middag gaf ook de gynaecoloog de bevestiging.
Het hele traject van Methotrexaat, wekelijkse bloednames, enkele bezoekjes op spoed, heel wat pijn, gepieker en ongerustheid, en uiteindelijk toch een operatie volgden.

Ik voelde de wereld onder mijn voeten wegzakken. Ik zag naast me een man die maar half begreep wat er aan de hand was en die na de uitleg van de gynaecoloog niet eens helemaal door had dat de zwangerschap afgebroken zou moeten worden. En ik die wist dat ik met een duidelijke uitleg ook zijn hart zou breken. We voelden zo’n intens verdriet.

Familie en vrienden verwittigen. Ik herinner me nog hoe moeilijk ik het vond om te moeten vertellen dat ik zwanger was, maar dat het niet goed zat. We zagen ook de harten van toekomstige oma’s, opa’s, tantes en nonkels breken. We werden overspoeld door begrip en liefde.

Wij twee in ons grootste verdriet

En tegelijkertijd merkte ik dat er voor anderen nu niet meer was, wat er voor hen eigenlijk ook gewoon nooit geweest was. Nog geen vreugde van deze zwangerschap, nog geen droom voor dit kind, geen idee van mogelijke gevolgen op vlak van vruchtbaarheid. Ik heb nooit geweten dat je je zo alleen zou kunnen voelen op een moment dat iedereen er zo voor je is.

Het leek wel wij twee in ons grootste verdriet. En wij twee, dat was het wel. Als een ijzersterk duo. Of een ijzersterke man, misschien was het vooral dat… of beter, is het vooral dat. Want als ik met iemand zo’n ellende zou moeten doorstaan, dan wel heel graag met hem.

Intussen zijn we een hele tijd verder. Een tijd vol verdriet en gemis, vol angst en onzekerheid, vol liefde en hoop. Elke negatieve zwangerschapstest aan het einde van de maand maakte me zo wanhopig, boos en tegelijkertijd opgelucht, want de kans op een nieuwe buitenbaarmoederlijke zwangerschap was reëel. Zo zouden we die maand op z’n minst niet opnieuw die ellende moeten doorstaan…