6334fi.jpg

Prille miskraam en/of onvervulde kinderwens: speel je open kaart op het werk?

25/11/2019

Herken je dit? Je verloor je kindje al vrij vroeg in de zwangerschap. Er was nog geen sprake van een opvallend zwangere buik, waarschijnlijk ook niet van een bevalling en je was fysiek alweer redelijk snel hersteld. Je kreeg nog geen ‘moederschapsrust’ op je werk, hooguit een beetje ziekteverlof.

Misschien was je snel zwanger geworden. Of misschien wachtte je al een tijdje op deze zwangerschap. In dat laatste geval werd je cyclus misschien gemonitord of kreeg je inseminaties of IVF- behandelingen.

Hoe dan ook, hetgeen je doormaakt brengt heel wat emoties met zich mee.  En die zijn niet altijd zo tastbaar of zichtbaar voor je omgeving. Ook niet voor je werkomgeving: je collega’s en je leidinggevende(n). Want na een korte afwezigheid ben je er gewoon terug. Of tijdens vruchtbaarheidsbehandelingen ben je er af en toe even niet en dan weer wel. Zo erg zal het dus allemaal niet zijn zeker?

Je verdriet is misschien niet zichtbaar, maar jij voelt het wel

Het mag dan mogelijk allemaal niet zo zichtbaar zijn voor je werkomgeving, jij voélt het wél. Je bent minder geconcentreerd. Door je (stille?) verdriet . Door je piekergedachten (“Waarom gebeurt het bij ons?”, “Wanneer zal er wel een kindje komen?”,…).

Als je bezig bent met vruchtbaarheidsbehandelingen valt er bovendien zoveel praktisch te regelen en te combineren. Je voelt je moé. Je werkrendement ligt mogelijk wat lager.  Misschien ben je wat minder gefocust op je professionele loopbaan, lijkt je carrière nu even veel minder belangrijk. Of misschien smijt je je daarentegen wel helemaal op je werk …

Doen alsof er niets aan de hand is?

De verleiding is misschien groot om op je werk  ‘gewoon’ te doen alsof er niks aan de hand is bij een prille miskraam en/of een nog onvervulde kinderwens/ vruchtbaarheidsbehandelingen:

  • Het kan voor jezelf veel comfortabeler voelen om je pijn en emoties op een veilige afstand te houden. En wat een welkom afweermechanisme kan je werk dan zijn  (“meer in het leven dat mijn kinderwens”, “iets waar ik wél ‘goed’ in ben”, “iets dat ik wel in de hand heb”…) …
  • Een kind krijgen is sowieso een privé en intiem onderwerp. Het kan tegenstrijdig voelen om hierover te communiceren met bijvoorbeeld je baas.
  • Misschien ben je wel bang voor carrièreconsequenties. Als je er open over bent, weet men hiermee op je werk immers dat je een kinderwens hebt. Ga je dan bijvoorbeeld minder kans maken op die ene promotie? Of gaat men je contract nog wel verlengen? …
  • Die miskraam en/of die nog onvervulde kinderwens knagen misschien stilletjes (onterecht!) aan je zelfwaarde. Dus misschien wil je er liever niet de aandacht op vestigen op je werk. Nee, liever geen medelijden of speciale behandeling op je werk voor jou. Want in dat werk vind je misschien juist dat zelfvertrouwen en die zelfbevestiging waar je nu zo naar snakt.

Bedenk anderzijds dat het heel normaal is dat je minder geconcentreerd en moe bent. Dat heeft onder meer te maken met het feit dat rouwen nu eenmaal energie vraagt. Men noemt het niet voor niets ‘rouwarbeid’. Anderzijds spelen je hormonen hier een niet te onderschatten rol. Erken dat voor jezelf en trap alleszins niet in de valkuil om je schuldig te voelen op je werk omdat je voor jezelf het gevoel hebt dat het allemaal wat moeizamer verloopt.

… of open kaart spelen?

Als je open bent over je miskraam of je vruchtbaarheidsbehandelingen tegenover je collega’s en je leidinggevende, geef je hen de kans om te begrijpen wat er gaande is. Je kan hiermee sociale steun triggeren en je minder alleen met je verdriet voelen.

Kies je ervoor om je masker op te zetten en te doen of er niets aan de hand is, dan kan je daarmee veel druk op je eigen schouders leggen. Want stel dat je nou net in huilen uitbarst tijdens het babbeltje tijdens de middagpauze in de refter of in het keukentje terwijl je koffie zet? Of- nog erger- te midden van een vergadering? Wat gaan ze dan wel niet denken? Dit kan ertoe leiden dat je uiteindelijk mensen gaat mijden op de werkvloer en er bijvoorbeeld maar voor kiest om de bijeenkomsten in de refter of de koffiepauze te skippen. Het kan daarom een opluchting zijn als je werkomgeving op de hoogte is …

Pleit ik hiermee radicaal om volledig open kaart te spelen op je werk? Nee, helemaal niet. Het blijft een privé onderwerp en bovendien kan alleen jij inschatten of het echt opportuun is. Heel veel hangt af van de bedrijfscultuur en de band die je hebt met je collega’s en leidinggevende.

Besef  dat ‘open zijn’ niet betekent dat je het ganse bedrijf of organisatie moet vertellen over het kindje dat je pril verloor of over je pogingen om een kindje te krijgen. ‘Open zijn’ kan ook betekenen ‘selectief open zijn’. Weeg af van welke collega(’s) je écht steun kan verwachten. Bedenk dat collega’s vaak goede luisteraars zijn.  Jullie spenderen veel tijd samen waardoor er vaak best wel een goede band is, maar anderzijds staan collega’s net ver genoeg van je af om niet té emotioneel betrokken te zijn. Want dat kan het luisteren ook weer bemoeilijken.

Neem je tijd

Voel je dat je wat tijd nodig hebt voor jezelf na een prille miskraam of na bijvoorbeeld weer een negatieve vruchtbaarheidsbehandeling, gun jezelf dan echt wat tijd. Neem desnoods wat extra vrije tijd op. Doe iets waar je desondanks kan van genieten. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo. Forceer niks. Hopelijk is er op je werk voldoende flexibiliteit en begrip hiervoor.

 

Een goed hulpmiddel om te communiceren met je leidinggevende in het geval van vruchtbaarheidsbehandelingen is de werkgeversbrochure van patiëntenvereniging De Verdwaalde Ooievaar.

Nog meer informatie over dit onderwerp vind je hier.