Als je gevoelens van verantwoordelijkheid, angst, bezorgdheid en liefde het overnemen
Ik heb geen moment gedacht voor ik aan kinderen begon: is het wel een goed idee om kinderen op deze wereld te brengen? Ik ging ervoor. Alles kwam goed. Waarom zou ik mij nu zorgen maken? Dit is onze natuur. Dit is het doel in mijn leven.
Maar van zodra ze geboren waren, bleek dat die twee meisjes mijn alles zijn. Dat mijn onbezorgdheid van weleer weg was. Ik was letterlijk in een paar uur tijd van een naïef, zorgeloos meisje naar een overbezorgde moeder omgetoverd.
En dan werden ze ouder, mijn girls.
Wilden ze stappen, maar vielen ze. Soms zacht, soms harder.
Moesten ze de straat leren oversteken, en zich bewust worden van de gevaren in het verkeer. De gevaren buiten hun huisje, hun kamer, hun school.
En kan ik daar niets aan verhelpen.
Ik heb er mij bij neergelegd, dat ik niet alles in de hand heb, dat ik los moet laten, omdat het niet anders kan.
Maar wist ik veel dat er nog zoiets bestond als pesten, ontvoeringen, gezinsdrama's, oorlogen waar kinderen slachtoffer van worden, noem maar op. Dat ik mij zou moeten gaan afvragen hoe de wereld van mijn kinderen eruit zal zien. Dat er mensen zijn die het zo slecht voorhebben, dingen vernielen, levens verwoesten. En dat loslaten, vertrouwen hebben in een goede afloop … dat kan ik nog niet.
