Als je kind verlatingsangst heeft
Wanneer beide ouders een job hebben die veeleisend is, waardoor we soms op hetzelfde moment weg moeten, dan moeten we soms keuzes maken. Tot nu toe vielen die keuzes mee en was onze zoon ook te klein om het echt te beseffen.
Nooit hebben we ons zorgen moeten maken over zijn slaappatroon of slaapgewoontes. Maar daar kwam vorige week verandering in! Mijn man moest erop uit voor een weekje en ik ook, de agenda's stonden het niet toe om iets te verplaatsen. We hebben een uitstekend vangnet op dat gebied, mijn schoonfamilie springt graag in waar nodig en ook deze keer konden we op hen rekenen.
Tijd sneller doen gaan
Ze verwennen ons dan met grappige filmpjes en leuke foto's. Zo lijkt de tijd sneller te gaan voor ons :-) Deze keer was ik de gelukkige die hem vrijdagavond mocht oppikken en zijn gelukzalige lach zien wanneer hij mij zag verschijnen! Euforie ten top, ik voelde me echt oprecht gelukkig dat ik hem terug in mijn armen kon sluiten, de knuffel was wederzijds, ik kreeg er zelfs een kusje bovenop.
Ik wist ook wel meteen, even er weer tussenuit gaan zat er niet in. Toen ik naar de wc wou gaan, werd er al luidkeels gebruld… Oei?! Onderweg naar huis was alles nog oké, maar die nacht...gebrul, getier, gestamp! Alsof… ja alsof wat? Het was niet iets wat ik al meegemaakt had eerlijk gezegd.
Zoon bij mij in bed
Zoon bij mij in bed en samen hebben we wat geslapen (oké, hij heeft geslapen, ik heb gewaakt). Ook op zaterdag liep overdag niet alles van een leien dakje: het anders heel normale middagdutje was een ramp: gekrijs, gebrul…
Dan maar terug uit bed en beetje spelen. Die avond was papa even thuis en helaas, het tafereel herhaalde zich. Papa kreeg, gratis en voor niks, voetjes in zijn gezicht en ik een warm bosje haar in mijn nek. Er sliep tenminste ééntje goed, met gesnurk als bewijs. En zo gaat het nu al vier nachten door.
Respect
Het is duidelijk: hij kalmeert pas als we er zijn, als hij ons ziet en ruikt.
De angst is te horen in zijn gehuil, (oké, gebrul). Ook het afzetten in de crèche, we lijken wel terug gekatapulteerd naar 3 maanden geleden, toen het afscheid hem ´s morgens soms ook zwaar viel. Tot hij de klik maakte en plots vrolijk naar zijn maatjes stapte en eens lachte toen ik wegging.
Mijn verstand zegt wel dat dit overgaat, wanneer hij zijn routine terugvindt. Mijn hart moet wel even recupereren, want ik voel zelf dat hij ons harder gemist heeft dan we eerst beseften. Het ‘zomaar’ even afzetten bij oma en opa en ‘zomaar’ even een weekje of twee weg zijn, is gedaan. Ik vertrek volgende week voor 10 dagen naar Afrika en ik slik nu al even. Papa is volgend jaar twee maanden weg en slikt ook al even.
Voor alle mama's en papa's die soms afwezig zijn voor een langere periode, respect. We doen dat goed, we doen ons best.
Voor alle mama's en papa's, oma's en opa's die dan de opvang thuis verzorgen, respect. We doen dat goed, we doen ons best.
Voor alle kindjes die hun mama of papa soms moeten missen, respect. Jullie vragen hier niet naar en vangen alles op, met een lach en een traan. Weet dat mama en papa jullie graag zien, onvoorwaardelijk.
Voor alle mama’s en papa’s en kindjes, RESPECT!
Dasja
