Als je kritiek krijgt op je kindjes ...

Ik laat het niet zomaar gebeuren. Ha neen. Ik probeer consequent te zijn. Te straffen als nodig. Maar ook rustig te blijven. Ik doe met andere woorden mijn uiterste best.

Maar dan gebeurt het. Eigenlijk redelijk onverwacht. Iemand van de familie die commentaar geeft. Kritiek eigenlijk. 'Ze is wel echt lastig. Je gaat haar toch steviger moeten aanpakken. Wie weet wat komt er anders van?’ 

Van boos naar verdrietig naar ongeduldig …

Fase 1: Eigen kind, schoon kind

Het is sterker dan mezelf. Ik kan er niets aan doen. Het kan mij niet schelen hoe stout de girls geweest zijn. Ik schiet in verdedigingsmodus. Zo erg is het nu toch ook weer niet? Zo lastig zijn ze toch echt niet? Waar heb je het over? Overdrijf eens niet, ze is nog geen drie jaar oud?

Fase 2: Zelfmedelijden

Ik probeer rustig te blijven. Ga eventjes in afzondering op toilet voor een ‘power cry’ van ca twee minuten. Wat weten zij ervan? Ik zie mijn kinderen elke dag. En niet die ‘fractie’ van 1 uur, waarin de kinderen misschien even minder flink zijn, en ik het misschien eventjes minder strak aanpak.

Fase 3: taking it out on … the kids

Ik ben boos op de criticaster. Omdat ik nu van mijn melk ben. Maar vooral omdat ik daardoor geen geduld meer heb met mijn kids. En ze, ongewild, veel harder aanpak, anders aanpak.