Als je mama wordt zonder dat je zelf nog een mama hebt

19/07/2019

Door Mama Guest Moms

Dat het lastig is om mama te worden als je nog maar net je eigen mama verloren hebt. Het zou mijn mama zijn die er de eerste dagen en weken zou staan om me te helpen met de baby, het zou mijn mama zijn die ik zou bellen als ik twijfels of vragen heb. Het zou mijn mama zijn die ik zou vragen of hij een weekendje mag logeren zodat wij eens wat tijd voor onszelf hebben. En het zou mijn mama zijn bij wie hij een dagje in de week terecht kan voor onvoorwaardelijke oma-liefde.

Zo is het geweest voor mijn neefjes en nichtjes, en zo hoopte ik ook altijd dat het voor mijn kinderen zou zijn. Nooit bij stilgestaan dat het anders kon lopen. Maar dat is dus nu wel het geval.

Plan B

Dikke streep door al die plannen en dat doet pijn. Maar voor al deze dingen is er wel een plan B. Een fantastische vroedvrouw die me met raad en daad heeft bijgestaan en die ik nog altijd mag bellen. Schoonouders, familie en vrienden die best wel willen babysitten op onze wolk van een baby. Een dag extra kinderopvang is een vervelende financiële kwestie, maar ook daar leer je wel mee leven.

Het blijft een plan B, want niets kan die oma-liefde vervangen, maar in het leven moet je soms nu eenmaal genoegen nemen met een plan B.

Maar waarvoor er geen plan B is, is het kwijtraken van je thuis. Want dat was m’n mama voor mij: thuis. Het huis staat er nog, m’n papa woont er nog, veel van haar spullen liggen er nog. Eigenlijk is er op het eerste gezicht niets veranderd, maar toch heeft het huis nog nooit zo leeg aangevoeld. Het is voor mij het huis waar ik ben opgegroeid, maar het is niet langer mijn thuis.

Mijn mama bracht rust

Mijn hoofd staat nooit stil en een zittend gat heb ik ook al niet. Altijd ben ik iets aan het maken, iets aan het bedenken of ben ik bezig met de eindeloze lijst van taken en afspraken die een huishouden en een baby nu eenmaal met zich meebrengen. Mijn mama bracht rust in mijn hectische bestaan, dat besef ik nu.

Mijn mama, mijn thuis, dat was voor mij een plaats waar ik naartoe kon gaan als ik te moe was om vrienden te zien of nuttige dingen te doen, maar als ik ook geen zin had om thuis te zitten. Bij m’n mama ging ik dan langs voor een tasje koffie en een babbeltje. Bij mijn mama moest ik even niets: geen huishouden, geen werk, geen hobby’s, geen dromen. Pauze. Gewoon even zijn.

Geen mama om op de pauzeknop te duwen

En dat is waar ik nu ongelooflijk veel nood aan heb, maar wat ik nergens kan vinden. Nergens ben ik 100% op mijn gemak en nergens kan ik het allemaal even loslaten. Ik doe - bijna krampachtig – mijn best om van ons huis ook een thuis te maken, voor mezelf, m’n partner en voor onze zoon. Maar het is als zand: hoe harder je knijpt, hoe minder je ervan overhoudt.

De roze wolk is voorbijgedreven en de babybubbel is doorprikt. Ik ben weer aan het werk en sta weer met m’n beide voeten in de realiteit. De combinatie van mijn rusteloosheid, de nachtelijke voedingen, de discussies met het lief en een pittige job eist zo stilaan z’n tol. En geen mama om voor mij op die pauzeknop te duwen. Geen mama waar ik gewoon even kan zijn.