Als je niet voldoende rust kan nemen als zelfstandige

De eerste 4 maanden van mijn zwangerschap heb ik enorm veel moeten overgeven, maar echt enorm veel. Ik ben wel de hele tijd blijven werken, maar soms moest ik weleens naar het toilet hollen terwijl ik sorry riep. Maar het is gelukt.

Tragisch nieuws

In september kwam er tragisch nieuws. Mijn neef Sammy, die peter zou worden van Louise, had een herseninfarct gekregen. Na 3 weken coma en een paar operaties was er niets meer wat ze konden doen. Sammy werd hersendood verklaard. Wat een schok, wat een pijn, wat een verdriet ... De komst van Louise had een lichtpuntje moeten zijn, maar kreeg nu een duistere schaduw. We gaan hem zo hard missen, en we zullen Louise veel over haar peter vertellen. Dit zal nog heel lang pijn doen ...

Probeer meer te rusten

Mijn plan was om een week voor mijn uitgerekende datum te stoppen met werken. Volgens die planning had ik ook al mijn klanten ingeboekt. Mijn laatste controles bij de gynaecoloog waren niet fantastisch, Louise kwam niet voldoende bij en het ging een kleintje zijn. Maar voor de rest was alles gelukkig in orde. “Het zou beter zijn als je wat meer kon rusten!“
“Ja, zeg dat maar eens tegen al mijn klanten die al geboekt staan,” dacht ik. Volle moed bleef ik verder werken. Tot op dinsdag 15 november ...

Ik voelde me niet goed

Na een volle en vermoeiende dag van 12u werken ging ik me even rustig in de zetel zetten. Mijn man stond met de late, maar mijn moeder was wel bij me thuis. Ik voelde me helemaal niet goed, en was er niet gerust op. Ik belde voor alle zekerheid naar de materniteit en mocht direct langskomen. Aan de monitor, harttonen onregelmatig, maar nog geen weeën. “Blijf maar een nachtje in de kliniek, morgenvroeg komt de gynaecoloog als eerste langs.”

Ongeplande keizersnede

Die ochtend waren de harttonen van Louise nog steeds niet ok, en bij de echo bleek dat ze de laatste maand maar 300 gram was bijgekomen. Bovendien was de placenta aan het afbreken. “Om 11 uur deze voormiddag doen we een keizersnede.” Slik ... nu al?! En Louise, hoe is het met haar? Wat met mijn klanten? (ja, ook die vraag ging op dat moment door mijn hoofd ...).
Om 11u25 is dan ons pracht van een dochtertje geboren, met 2,500 kg en 43 cm. Zooo klein ... maar perfect gezond, een score van 10/10/10. Een sterke, kleine Louise.

Louise wou niet goed eten

Vijf dagen op materniteit, niets te veel zo bleek. Louise wou helemaal niet goed eten. Geen enkele tut of fles was goed voor haar veel te kleine mondje. Die eerste mm's dat je maar mag geven, daar deden we 45 minuten over en dan nog was niet alles op. Tot de laatste dag heeft de verpleging mee geholpen om haar eten te geven, ze heeft net geen sonde nodig gehad. We mochten pas naar huis als we dezelfde flessen en tutten voor haar gevonden hadden als die van materniteit, want haar eten mocht absoluut niet nog slechter gaan. En alleen op voorwaarde dat er een vroedvrouw en kraamzorg langskwam.

In de kliniek heb ik zoveel geweend over het eten van Louise. Sommige verpleegsters waren iets positiever, eentje was heel negatief: als ze dit niet zelf kan eten, dan haalt ze het niet he ... Woorden die nog steeds door mijn hoofd spoken.

Sommige klanten bleven weg

Van de meeste klanten heb ik enorm veel begrip gekregen, maar er zijn er toch enkele weggebleven. "Ik had er wel op gerekend dat je mijn nagels nog kon doen voor je bevalling." Hoe kan een andere vrouw zo weinig begrip tonen? Of nog beter, ik kreeg telefoon van een klant of ik morgen haar nagels kon doen. Ik zei “sorry mevrouw, ik lig in de kliniek, mijn dochtertje is geboren, dat zal nu niet lukken." “Ja, maar volgende week is ook goed hoor." Ik hoor het haar nog zo zeggen: volgende week is ook goed ... Ongelooflijk, ik was zo kwaad en verontwaardigd ...

Ik moest terug aan het werk

Beetje bij beetje ging Louise iets meer eten. De weken verstreken, en ik wist dat ik na de 3de week hoe dan ook moest beginnen te werken. Ik ben schoonheidsspecialiste, de feestdagen waren op komst, dus de drukste periode van het jaar kwam eraan. Gelukkig had ik niet te veel last meer van die keizersnede, en had mijn man verlof kunnen regelen zodra ik moest beginnen werken. Maar wat was het zwaar ... Louise woog na 3-4 weken nog steeds geen 3kg, een papfles van 100 was nog te veel. Nog steeds zeker 30min per flesje. Zoveel stress, en wat haat ik het internet ... Ik ben iemand die alles opzoekt, en dat mag je echt niet doen!

Galcrisis, ook dat nog

Bij dit alles kreeg ik ook nog eens een galcrisis ... Op spoed beland: gal ontstoken + galstenen. Liefst zo snel mogelijk opereren, maar dit mocht niet omwille van mijn recente keizersnede. Ik mocht na 1 nachtje op spoed toch naar huis, met antibiotica en ontstekingsremmers, en de zekerheid dat de crisis ging terugkomen, maar niet wanneer of hoe. Zo ben ik op 3 weken tijd maar liefst 3 keer op spoed beland, en dan hebben ze uiteindelijk toch beslist om mij sneller dan voorzien te opereren. Terug 5 dagen in het ziekenhuis, eerst 2 dagen ontsteking afkoelen, derde dag opereren en dan nog 2 dagen ter controle blijven. 5 dagen zonder Louise, wat een hel ... En weer die vraag: en wat met mijn klanten? Ik ben op een donderdag geopereerd, en de maandag daarop was ik alweer aan het werk. Weer veel te snel ...

Ik heb niets van rust genomen

Ik ben op anderhalve maand 2 keer geopereerd, ben moeder geworden en ik heb bijna niets van rust genomen. Ik heb mijn lichaam uitgeput, ik ben te weinig bij mijn veel te kleine kindje geweest, en heb niet genoeg gerust tijdens die zwangerschap. En dat vergeef ik mezelf nooit.