Mijn grootste nachtmerrie was bevallen met een spoedkeizersnede
Mijn uitgerekende datum was 22 december 2020. ‘Misschien een kerstkindje,’ dacht ik. Ik keek er al zo lang naar uit om mama te worden en toen ik snel zwanger raakte was ik intens gelukkig. Het begin van mijn zwangerschap verliep vlot. Ik had niet veel last van misselijkheid en was gelukkig.
Maar vanaf 25 oktober voelde ik me steeds slechter. Ik was heel vermoeid en misselijk. Ik dacht dat dit erbij hoorde, maar ik begon me steeds meer zorgen te maken. Toen mijn voeten en benen begonnen te zwellen vertrouwde ik het niet meer. Ik besliste om naar de spoeddienst te gaan om alles even te laten checken. Daar bleek alles in orde te zijn en werd ik naar huis gestuurd.
Gelukkig had ik een superlieve vroedvrouw die de volgende dag naar mij thuis kwam. Intussen was mijn bloeddruk verhoogd en moest ik die dagelijks drie keer nemen en noteren. Mijn bloeddruk werd steeds hoger en hoger.
Ik voelde dat het niet goed zat, dus beslist ik om terug naar de dokter te gaan. Daar werd ik aan de monitor gelegd en mijn urine werd getest. De dokters zagen dat er een beetje eiwit zat in mijn urine, maar niks alarmerends dus ik mocht terug naar huis. Hoe kwam het dan dat ik mij zo slecht voelde? Ik lag hele dagen op de zetel …
Op donderdag 5 november had ik een controle bij de gynaecoloog. Door de coronamaatregelen moest ik natuurlijk helemaal alleen naar daar. Die eerste echo, ons meisje zien groeien ... - ik had die ervaringen graag gedeeld met mijn man, maar ik moest mij erover zetten. Mijn bloeddruk werd opnieuw genomen en ik zag meteen aan het gezicht van de gynaecoloog hoe laat het was … Mijn bloeddruk was torenhoog, en ik werd onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis.
Al snel werd duidelijk dat er heel veel eiwitten in mijn urine zaten. Geen goed teken. Ze moesten nog verdere onderzoeken doen. Er heerste een gespannen sfeer en ik voelde de paniek in de ruimte, ze vertelden mij dat ik elk moment kon gaan bevallen. Bevallen? Nu al? Ik was 33 weken zwanger en was hier helemaal nog niet klaar voor?!
De tranen rolden over mijn wangen. Vol ongeloof bracht ik mijn familie en dichte vrienden op de hoogte. Toen ging alles in een razendsnel tempo. Ik heb nog snel de longrijping gekregen, nadien beslisten ze om me goed op te volgen en nog even af te wachten.
Elke dag werd mijn toestand slechter en slechter. Ik hapte naar zuurstof en was op. Mijn lichaam was op.
Op 7 november om 23u55 werd de bevalling ingeleid. Ik kreeg verschillende baxters en mijn bloeddruk werd om de 15 minuten gemeten. Ik voelde mij net een machine met al die kabels en draden aan mij. Ik kreeg ook medicatie voor de zwangerschapsvergiftiging en een baxter met magnesiumsulfaat. Mijn lichaam stond in brand, zo’n gevoel heb ik nog nooit gehad ..
Na een paar uur was mijn bloeddruk niet meer onder controle en Liv haar harttonen waren aan het zakken. Ik werd naar het operatiekwartier gebracht. Daar heb ik geen herinnering meer aan. Hoe of wat ... Ik weet het niet meer. Ik lag al rillend op de tafel, koud en volledig getraumatiseerd.
Op 8 november om 23u45 is onze dochter Liv geboren met een spoedkeizersnede, mijn aller- allergrootste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. Ik was opgelucht maar ook zo verdrietig - toen ik bevallen was heb ik onze dochter niet mogen vasthouden.
Pas twee uur later heb ik haar gezien, nadat ik twee uur lang al rillend alleen op de recovery afdeling gelegen heb. Daarna ben ik met mijn bed tot aan de couveuse gereden naar onze dochter. Wat was ze zooo mooi! Ik had haar graag kunnen knuffelen, ik vond het zo erg dat dit nog niet kon.
De volgende ochtend kon ik haar om 6 uur voor het eerst in mijn armen nemen, en vanaf dat moment zijn we onafscheidelijk.
Aangezien Liv te vroeg is geboren mocht ze niet meteen mee naar huis. Ze moest nog een tijdje in het ziekenhuis blijven totdat ze genoeg aangesterkt was. Mijn man en ik gingen elke dag naar het ziekenhuis om onze dochter te zien, te verzorgen ...
Dit resulteerde in zes verschrikkelijke weken waarbij we zes uur per dag in het ziekenhuis zaten en geen tijd hadden voor vrienden of familie. Ik voelde zoveel verdriet. Ik moest mijn dochter telkens weer achterlaten in het ziekenhuis en voelde mij niet compleet. Een helse en lange rush, waar we uiteindelijk als koppel sterker zijn uitgekomen.
Na zes weken mocht onze mooie dochter Liv eindelijk naar huis komen! Ons gezinnetje was eindelijk compleet, Liv is een super flinke en gelukkige baby.
Enkele weken nadat Liv thuis was, begon ik te beseffen dat de weg die we hadden afgelegd heel traumatisch was geweest. Ik had elke nacht nachtmerries over mijn bevalling, of over het feit dat Liv zou ontvoerd worden. Ik huilde vaak en was mezelf niet, ik was heel kort tegen de mensen rondom mij en sliep soms maar twee uur per nacht. Ik besloot toen om naar de dokter te gaan. Ik wilde graag mijn verhaal doen en wilde ook mijn bezorgdheid uiten over hoe ik mij voelde.
Mijn arts stelde gelijk de diagnose: een postnatale depressie. Dit had ik niet zien aankomen ... Ik wist dat ik mij niet goed voelde, maar dit?! De dokter schreef mij medicatie voor die ik zo snel mogelijk moest nemen. Ondertussen is die medicatie al verdubbeld.
Ik schaamde mij, ik voelde mij gefaald als mama. Ik durfde het tegen niemand te zeggen. Gelukkig stelden mijn ouders en beste vriendinnen mij gerust. Het is een moeilijk parcours geweest en het heeft mij des te meer doen beseffen dat zelfzorg zo belangrijk is.
Door mijn verhaal te delen wil ik graag dit taboe doorbreken. Ondertussen ben ik alles gaan beseffen en voel ik mij al stukken beter en schaam ik mij niet meer!
Rani
