Als je ontgoocheld bent over het geslacht van je baby
Alles verliep zo mooi, ik kon echt genieten van elk deel van haar ‘opgroeien’. Aangezien A. niet zonder slag of stoot verwekt werd, besloten mijn man en ik toch om vrij snel aan een tweede kindje te beginnen te denken. Maar zoals je wel vaker hoort ging het de tweede keer veel sneller. Na drie maanden was ik zwanger.
Ik mocht alles nog eens beleven. Ik wist heel goed dat dit de laatste keer zou zijn, want een derde kindje zou er hoe dan ook nooit komen. Deze nieuwe aanwinst zou ons gezinnetje compleet maken.
Toen ik op 12 weken de NIP-test mocht gaan doen kon ik bijna niet wachten op het resultaat. Een zusje voor A., meer moest ik niet hebben. Ik had al heel mijn leven het idee dat ik een meisjesmama zou zijn. Twee kleine prinsesjes die samen kunnen opgroeien en met de poppen kunnen spelen.
Toen ik in week 14 van mijn zwangerschap de brief ontving, scheurde ik hem van enthousiasme bijna doormidden.
“Genetische afwijkingen – Negatief”
“Geslacht – Mannelijk”
Mannelijk… Mijn wereld stortte in. Een jongen? Ik wilde een meisje, ik wilde een zusje voor A.
Wat was ik nu met een jongen? Wat was ik nu met een klein zeurend broertje?
Ik ben letterlijk in elkaar gezakt in de keuken en heb twee uur lang gewoon gehuild. A. wist niet wat er gebeurde en steunde mama zo goed en zo kwaad ze kon. Papa kwam thuis en zag me zitten maar begreep mijn verdriet niet. Hoe kan ik nu zo reageren, hij was toch gezond? Was dat dan niet het belangrijkste?
De dagen en weken die erop volgde deed ik niet anders dan mezelf wijsmaken dat de test fout was en dat er wel een mirakel zou gebeuren. Ik ging op het internet op zoek naar hoe sluitend de resultaten van de NIP-tets waren en kwam tegen dat deze voor 98% correct waren. Ik hield mezelf voor dat ik tot die 2 % behoorde …
Het was pas bij de echo op 24 weken dat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. “Dit is het plassertje,” zei de gynaecoloog en opnieuw stortte ik in. De gynaecoloog nam even tijd voor me en heeft me doorverwezen naar een praatgroep, maar in volle corona crisis was er alleen contact via de pc mogelijk. Ik stond er alleen voor.
De praatgroep heeft me goed geholpen om alles een plaats te geven. Ik probeerde meer en meer over broer te spreken dan over baby, maar de pijn ging jammer maar helaas niet weg.
Het ergste is dat ik dit alles moest verstoppen voor mensen rondom mij. Gender disappointment, vond ik op het internet, maar een groot taboe voor veel mensen. Ik heb maar één keer tegen mijn eigen mama hierover gesproken, ook zij vond dat ik “ondankbaar” was. Hij was gezond, alles liep vlot en ik had een gemakkelijke zwangerschap. Hoe ik me voelde was “not done”.
Mijn uitgerekende datum kwam dichterbij en bij het inladen van zijn kast was opnieuw een confrontatie. Alles bij A is zo fleurig en girly en daar zat ik plots met eentonige kleuren en donkere tinten.
Ik heb me de laatste avonden vaak in stilte in slaap gehuild.
Toen ik uiteindelijk was bevallen, nam ik hem in mijn armen en mijn hart smolt als sneeuw voor de zon. Hij was perfect, hij was gezond, hij was mijn kleine man. Mijn hart sloeg plots een aantal slagen over.
Mede door corona had ik in het ziekenhuid extra veel tijd om hem te leren kennen. Een hele verandering. Een plassertje dat plots 15 cm in het rond urine spuit als je niet snel genoeg bent, het is wel een aanpassing.
Ik moet toegeven dat ik heel diep vanbinnen nog steeds graag een meisje had gehad, maar als ik het dutske nu zie liggen zou ik niet meer zonder kunnen. Zonder die knuffels en kusjes.
Het gevoel van teleurstelling heeft de laatste dagen minder de bovenhand, het schuldgevoel daarentegen is overweldigend. Het lijkt wel alsof hij niet welkom was in de wereld en in ons gezin. Dat is hij wel. Hij is een deel van ons en we ontvangen hem graag met open armen. Maar mama’s hebben nu eenmaal ook gevoelens die ze een plaats moeten leren geven.
Voor de duidelijkheid: ik zou nu voor hem door een vuur gaan. Hij is mijn kleine man, onze kleine broer, ons hartje!
