Waarom moeten mensen altijd hun mening verkondigen over wanneer en hoeveel kindjes er komen?
Al snel kwamen de eerste vragen en meningen. ‘Wanneer komt er een tweede?’ ‘Eentje is geentje hé!’ Zij die er eentje hebben, zullen wel weten hoe hard dit er inhakt.
De jaren gingen voorbij, mijn zoontje werd ouder en de stellingen die sommigen innamen werden soms best hard. ‘Allez zeg, alleen en toch zo sociaal. Straf!’ Euh ... come again? Laat ons zeggen dat verdriet en boosheid dan heel dicht bij elkaar liggen. Ikzelf ben immers ook enig kind, best extravert en ja, ik hou er ook van om de stilte op te zoeken. Straf he, dat het toch is goed gekomen met mij?
Ik heb altijd gezegd dat ik wilde dat mijn zoon zich nooit eenzaam zou voelen, ook al was hij enig kind,. Dat lukt ook best aardig. Ja, die vragen rond een broer of een zus kwamen er. Steevast gevolgd door het antwoord dat we begrepen dat hij dat vroeg, maar dat we het ook heel fijn vonden met ons drietjes. Perfect gelukkig.
Het tweede kindje bleef immers ook op zich wachten. Dus begonnen we die droom in te pakken, alles te verkopen. Andere dromen op het lijstje werden naar voor geschoven. Het rouwproces om een tweede was "afgerond". En plots kondigde nummertje twee zich aan. Vol ongeloof heb ik naar die test zitten kijken ... Want oh ja, ik kon niet zwanger zijn, ik kreeg immers de maandelijkse pret ook nog. Wist ik veel dat innestelingsbloed ook wat langer kon duren ... En nee, ik voelde ook geen veranderingen. Ik was dus al negen weken ver en er werd ons een geschenkje gegeven.
Al dat verdriet en al die zorgen van de afgelopen vijf jaar kwamen terug naar boven en ik gaf het een plekje (tot daar dat afgeronde rouwproces ... ahum!). Ik heb pas kunnen genieten vanaf achttien weken, toen pas durfde ik adem te halen. Het ging goed, alles was in orde. Oef!
Week 25, alsof menig mens dan weer zijn ideeën moest beginnen verkondigen. ‘Allez, een tweede. Dan komt er nu toch ook een derde? Nu jullie toch goed bezig zijn!’ Come again? Wat begrijpen mensen niet? Zeg liever niets, zwijg gewoon, slik het in. Alsjeblieft ... Je weet en kent dikwijls niet het verhaal achter elk kind of het uitblijven ervan ...
Alsjeblieft ... Als je het jezelf hoort zeggen, zeg dan alsjeblieft dat de vraag je spijt, dat je het wil begrijpen en je het verhaal graag wil horen als de persoon in kwestie er klaar voor is.
En for the record ... ik ben nog zwanger, ben nog niet bevallen en die vragen blijven komen. Waarom toch? Laat me eerst even bevallen van deze kleine vriend en daarvan genieten. Vraag me dan als het je oprecht interesseert waarom er zoveel tijd zit tussen onze lieve vriendjes. Je zal met liefde en warmte het verhaal krijgen.
Mama Veerle
Mama van twee zoontjes
