Van angst naar liefde: Chronisch ziek en moeder worden
Dat ik samen met de ontdekking van de alom besproken onvoorwaardelijke moederliefde ook een nieuwe liefde voor mijn lijf mocht ontdekken, was een prachtig kraamcadeau.
De angst: Burenruzie in mijn lijf
Een groot deel van mijn leven wordt door mijn ziek lichaam bepaald. Er leeft een vaattumor in me, die grote gevolgen heeft voor mijn dagdagelijkse bestaan. We hebben al wat meegemaakt samen, dat monster en ik. En plots woonde er ook een baby, in datzelfde zieke lijf. Het monster als buur. Komt dat wel goed?
Mijn zwangerschap werd overheerst door angst. Ik was ontzettend bang dat mijn lijf dat ongeboren wezentje tekort zou doen. En dat heeft enorm veel van me gevraagd, op allerlei vlakken. Als je zoveel negatieve ervaringen hebt beleefd met dat lichaam waar je in woont, dan ga je ervan uit dat je opnieuw teleurgesteld zal worden. De medische stempel van ‘risicozwangerschap’ deed er nog een schepje vrees bovenop. En ’t is heel spannend geweest. Angstig spannend, vooral die laatste weken. Maar hoewel mijn lijf het zwaar had, zwom mijn ongeboren kind nog warm en veilig in zijn mamacocon. Hopen dat mijn babyhuis die laatste loodjes nog kon dragen, werd mijn voltijdse bezigheid.
Na 38 weken werd ons zoontje Otis geboren met een geplande keizersnede. ’t Was eens iets anders. Ontelbare keren heb ik al op een operatietafel vertoefd, maar nog nooit om een kind op de wereld te zetten. Na heel wat getrek en gesleur, werd ik naast vruchtwater ook overspoeld door een golf van liefde en dankbaarheid. We hebben het gehaald: Mijn zoon, mijn lijf en ik.
De liefde: ’t schoonste kraamcadeau
Ik wist van tevoren dat ik graag borstvoeding wou geven. Ik beloofde mezelf om niet boos te zijn op mijn borsten als ze niet wilden meewerken, want ik weet dat het voor sommige mama’s niet simpel is. Maar ook hier, extra cadeautje van mijn lichaam. Na een dag en nacht zoeken, wisten zowel mijn melkfabrieken als mijn kindje wat ze moesten doen. Wauw, wat een vrouwenlichaam allemaal kan. Ook ’t mijne, al had ik dat nooit durven dromen. Het heeft echt heel m’n wereld op zijn kop gezet. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Val nog regelmatig.
Ik was en ben zo fier op mijn lichaam. Op het leven dat het gemaakt heeft. Ik kan nog steeds vol ongeloof naar mijn zoon staren. Niet enkel heeft dat lief lijf van mij ons een kindje geschonken. Ze zorgt voor voeding, voor het grootbrengen van mijn kleine kampioen. Nu, vijf maanden later, voed ik nog steeds mijn kind met het lichaam dat me al zo vaak heeft teleurgesteld. En ook al is mijn lijf een beetje zachter, worden restjes babybuik vergezeld van een extra litteken en toont de weegschaal nog wat extra kilo’s, Ik heb haar nog nooit zo graag gezien.
Ik heb er twee grote liefdes bij: Mijn zoon en mijn wonderlijk vrouwenlijf.
