Als je totaal onverwachts veel te vroeg bevalt
Mijn vriend, schoonvader en ik waren op een optreden van Michael Van Peel in de Roma in Antwerpen. We hadden nog een kleine discussie: auto of trein? Ik won. We reden met de auto en parkeerden ons uiteindelijk op een goede kilometer van onze bestemming. Het optreden ging aan me voorbij. Ik voelde me wat ongemakkelijk, had harde buiken maar wilde ons uitje niet verpesten.
Ik wou naar huis
Op het einde van de voorstelling leek het alsof ik dringend moest plassen. Ik verloor een beetje water. Toen werd ik ongerust. Verloor ik plas of toch vruchtwater? Ik wou naar huis!! Terwijl mijn vriend ongeduldig aanschoof aan de vestiaire, wandelden mijn schoonvader en ik, zonder onze jassen, naar de auto. Mijn vriend zou het traject als spurtend afleggen zodat we uiteindelijk gelijktijdig aankwamen aan onze auto.
Eens thuis, na een dollemansritje, stapte ik uit de auto en ploef … heel mijn broek nat. Het leek net alsof er een ballonnetje met water werd lek geprikt. Mijn vriend belde ter bevestiging naar de dokter van wacht. Zijn boodschap was duidelijk: ‘Onmiddellijk naar het ziekenhuis!’.
Jullie krijgen vannacht een kindje
Eens daar ging het voor ons heel snel. Mijn vruchtwater was gebroken en ik had vier centimeter ontsluiting. Een beetje overdonderd stamelde de vroedvrouw: ‘De kans is groot dat jullie vannacht een kindje krijgen’. Wij bleven heel kalm. Echt superkalm. En we waren er voor elkaar. De bevalling verliep sereen. Iedereen was rustig, er was geen paniek en ik mocht ons dochtertje ook nog even knuffelen voordat zij en haar nieuwbakken papa naar de neonatale afdeling vertrokken.
Wat ging er mis?
De dagen erna beleefden we in een roes en op pure adrenaline. De grootouders waren geschrokken. Familie, vrienden en collega’s vielen uit de lucht. Dat is toch veel te vroeg? Na een drietal dagen kwam de weerbots. Ik zag een inimini meisje dat eigenlijk nog veilig in mijn buik had moeten zitten. Schuldgevoel, verdriet, gepieker: Wat ging er mis? Ben ik over mijn grenzen gegaan? Mijn zwangerschap verliep toch goed? Gelukkig ging dit nare gevoel na een aantal moeilijke dagen vanzelf weer over.
We zagen ons dochtertje sterker worden. De vroedvrouwen op de neonatale afdeling vertroetelden de allerkleinste baby’tjes. Hun liefdevolle zorgen maakten ook ons sterker. We waren niet langer bang van het fragiele wezentje in de couveuse. We leerden, knuffelden, kolfden, voedden, … Ons inimini meisje mag bijna naar huis. We waren in shock. Maar nu gelukkig niet meer.
Meer over vroeggeboorte en prematuurtjes kan je terugvinden in het boek Mijn kind is te vroeg geboren. Meer info over het boek vind je hier.
