Als je verplicht op de rem moet staan omdat het allemaal wat te veel wordt

Nu ik een paar weken ‘thuis gezet’ ben door een begripvolle huisartse, die me verplichtte op tijd op de rem te staan, besef ik hoe zot het is. Dat, als je de zaken rationeel en rustig benadert, niemand kan voldoen aan de eisen die je jezelf soms stelt als mama.

Mama, maar ook: werknemer, echtgenote, vriendin, dochter…

Mama zijn (net voor de tweede keer), een goedbetaalde en uitdagende job hebben, een lieve vrouw zijn, een goeie vriendin, een fijne dochter... Kok schrap ik alvast uit het lijstje - ik ben geen getalenteerde chef - en een poetsvrouw hebben we, godzijdank!

Maar toch, het zijn heel wat hoeden om op te zetten, en meestal tegelijkertijd. Dat is geen zicht, maar het is vooral onmogelijk om die stapel letterlijk in evenwicht te houden - dat begin ik stilaan te beseffen. Want ik ben effectief tegen de grond gegaan. En misschien vooral omdat ik niet alleen maar mama wil zijn, en niet zomaar een werkneemster. Ik wil een supermama zijn, die er volledig is voor haar kindjes. Ik wil een droomvrouw zijn voor mijn wederhelft. En graag ook nog Werkneemster Van Het Jaar. Met een geweldige jaarlijkse evaluatie en liefst fijne opslag. Ik wil er bovendien vrolijk bijlopen, spelen met mijn kindjes en een rolmodel zijn voor hen. 

Iedereen tevreden houden, maar ook mezelf

En dan is daar de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. Mijn werkgever blijkt te geloven dat ik effectief een supermens ben en gooit een fikse portie extra werk op mijn bord.

Binnen de tijdspanne van een paar weken ben ik vaker ziek dan ik in de afgelopen jaren was. Wanneer het niet de kindjes zijn die me wakker houden, zijn het wel gedachten - gepieker. Ik maak me grote zorgen, hoe ik in godsnaam alle betrokken partijen nog tevreden ga kunnen houden: mijn klanten op het werk enerzijds, en mijn belangrijkste ‘stakeholders’ anderzijds: mijn kindjes en echtgenoot. Maar daarenboven: ikzelf. Ik voel me elke dag een stukje ongelukkiger, in het besef dat ik dit werkvolume onmogelijk kan bolwerken en de kwaliteit leveren waar ik naar streef, perfectionistisch als ik ben - en dat ik niet meer zo aanwezig ben voor mijn kindjes, omdat ik met mijn hoofd zit bij het werk.

Zelfs als ik dat zou willen is er ’s avonds maar minimaal tijd om wat extra door te werken. En wanneer ik dat dan toch doe, is de werksituatie de ochtend erna geen steek verbeterd. Het is dweilen met de kraan open.

Elke dag heb ik meer en meer het gevoel te falen. Op het werk, en binnen mijn gezin. En dan krijg je het. Dat Wat Niet Genoemd Mag Worden. Een stevige klop van de hamer.

Waarom ik niet?

Ik voel me schuldig.Alsof ik heb opgegeven. Want zoveel vrouwen/mama’s kunnen het toch, een zware job combineren met een gezin? Waarom ik dan niet? Een vriendin van me zei dat het misschien ook te maken heeft met de overgang van één naar twee kindjes. Misschien is dat wel zo. Het is toch een grote aanpassing, daar kan je niet omheen, hoe makkelijk je kindjes ook mogen zijn (soms dan :-) ). Ineens is er toch nog minder tijd voor jezelf en zijn er nog meer praktische en emotionele zorgen.  

Een nieuw evenwicht zoeken

Blijkbaar ben ik niet alleen, zelfs al is dit soort ‘burn-out’ of ‘depressie’misschien toch nog een taboe. Mijn huisartse vertelde dat ze heel wat ‘gevallen’ zoals ik heeft in haar praktijk. Jonge mama’s die zichzelf te hoge eisen stellen en uiteindelijk tegen hun grenzen aanlopen. Maar evenzeer, mama’s of niet, mensen die te kampen krijgen met on-menselijke werkdruk. En gezien ik een ‘geval’ was onder beide noemers vond ze dat ik nog geluk had, dat ik tenminste nog vreugde vond in andere dingen, wat me kan behoeden helemaal af te glijden. En dat is echt zo, mijn gezin geeft me enorm veel energie. En ik mag rekenen op een begripvolle echtgenoot - zelfs al is deze situatie ook niet makkelijk voor hem. Met wat geluk ben ik op tijd even uit de ratrace gestapt en kan ik binnenkort met hernieuwde moed naar een evenwicht zoeken...