Als je vriend een abortus wil
Negen weken was ik samen met mijn vriend toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Ik was toen drie weken ver. Het was voor beiden een grote schok, moet ik eerlijk toegeven. Toch hebben we er nooit aan gedacht om een klein, mooi wondertje dat doordrongen was van onze liefde weg te doen.
Overspoeld door liefde
We keken heel hard uit naar zijn komst en in de zomer was die grote dag daar: een flinke zoon die als twee druppels op zijn papa leek. Ik werd overspoeld door gevoelens en liefde, alle liefde die ik al had werd nog zoveel sterker.
Opnieuw zwanger
Een jaar nadien kochten we een huisje met wat werk aan, en in november vorig jaar werd ik terug zwanger. Terug overladen door al die emoties en dat grote geluk, ik kon niet wachten om het hem te vertellen, om samen heel gelukkig te zijn en af te tellen naar de komst van ons tweede kindje. Samen gingen we naar de gynaecoloog, de uitgerekende datum bleek 3 augustus.
Ik was blij ... maar hij was kwaad
Wat was ik blij ... tot mijn thuiskomst. Hij was kwaad, wilde het kindje niet, was niet gelukkig, ... Ik voelde me zo kapot, en gebroken ... Ik wilde dit niet en verwachtte dit ook helemaal niet. Ik wilde niets overhaast gaan beslissen, we praatten erover ... maar hij bleef bij zijn standpunt en ik ben erin meegegaan met heel veel twijfels. Op gesprek naar het abortuscentrum, alleen ... Op naar de curettage, alleen ... Zoveel geweend, zoveel pijn ...
Er klopte iets niet
Maar na enige tijd voelde ik me niet goed, er klopte iets niet. Ik had een voorgevoel en belde de gynaecoloog. Die bevestigde wat ik dacht: de curettage was om een of andere reden niet goed gelukt en ik droeg nog steeds het vruchtje, 19 weken ver intussen. Veel gepraat weer maar hij bleef bij zijn standpunt. Ik voelde me zo mislukt, maar tegelijk zie ik hem zo graag. Ik wilde hem niet verliezen en wilde ook mijn zoontje zijn papa niet afnemen van hem, dus heb ik er terug mee ingestemd en heb ik opnieuw een curettage laten doen ...
Het voelt niet goed
Sommige mensen hadden dit via via vernomen en begonnen allerlei vragen te stellen. Sindsdien moet ik vertellen dat het een slecht vruchtje was en dat we het hebben moeten laten wegnemen. Dat voelt niet goed, ik voel me niet goed ...
Ik had al zoveel liefde voor dit kindje
Mijn uitgerekende datum is in zicht en dit doet zóveel pijn. Te weten dat ik een tweede kindje wegdeed, een kindje voor wie IK al zoveel liefde had, een toekomstig broertje voor mijn zoontje. Ik zal me altijd vanalles afvragen, maar intussen heb ik ook het gevoel dat ik mijn liefde voor mijn vriend aan het verliezen ben door alles. Het kraakt me volledig vanbinnen. We praten er ook nooit over, hij is vaak weg. En ik voel me op en kan er tegen niemand over praten want niemand weet het ...
