Als je zoontje aan heupdyplasie lijdt
‘Ik vermoed dat er iets mis is met zijn linkerheup’, vertelde de arts van Kind & Gezin. Ik dacht bij mezelf dat ze weer aan het overdrijven waren. Ik ging door en ze lieten me beloven dat ik snel contact zou opnemen met onze kinderarts, voor een tweede opinie. Achteraf vertelde de arts van Kind & Gezin me dat ze op dat moment in paniek was, maar dat aan mij niet wou laten zien. Diezelfde middag konden we nog terecht bij onze eigen kinderarts en 1 dag later zat ik al in het ziekenhuis voor een echografie van mijn zoontje zijn heupjes.
Zo snel ging dat. En al die tijd dacht ik dat ze aan het overdrijven waren.
Toen ik mijn kleine man op de tafel legde bij de arts, had ik al snel door dat het foute boel was. Mijn positiviteit verdween als sneeuw voor de zon. De specialist die mij heel vriendelijk en open had verwelkomd, werd plots muisstil toen hij naar de linkerheup keek. Hij maakte zich snel uit de voeten en verdween met de boodschap dat hij alles ging opmeten en wel iets zou laten weten via de kinderarts. Daar zat ik dan, alleen, in een lege onderzoekskamer met een huilend kind, en met zoveel vragen. Ik wist meteen dat het inderdaad niet goed zat. Onderweg naar huis belde ik mijn vriend en barstte ik in tranen uit.
De volgende ochtend, het was nog geen 8 uur, belde onze kinderarts met het verdict: heupdysplasie.
Een woord, een aandoening, waar ik nog nooit in heel mijn leven van gehoord had. Mijn klein ventje zou een Pavlikharnas moeten dragen de komende tijd. Op die manier zouden zijn heupjes de hele tijd gespreid worden en zou hij zijn heupkommetje rond maken. Bij heupdysplasie is de heup namelijk niet voldoende ontwikkelend. De heupkom is niet diep genoeg en sluit niet voldoende aan. In de kinderjaren zie je daar meestal niks van, maar eens mensen met deze aandoening in hun 40-50ste levensjaar komen, kunnen ze enorme chronische pijn krijgen.
Het Pavlikharnasje draagt hij ondertussen al 2 maanden, 24u per dag. Volgens de laatste controles gaat het goed en als alles meezit, zal hij over 2 maanden ervan af zijn. Ik schrik er telkens weer van als mensen mij erover aanspreken en het zien als een soort van marteltuig. Veel starende blikken en mensen die niet durven vragen waar het voor dient. Vandaar mijn artikel: om iets meer informatie over heupdysplasie te brengen. Want veel vind je er niet over. Ik zelf was 2 maanden geleden nog volledig onwetend. Lastig is het harnas niet. Voor ons niet en ook voor ons ventje niet. Al wordt hij wel vinniger en vinniger met zijn beentjes als we het harnasje afnemen voor een luier te verversen of een badje te geven.
Er zijn veel ergere dingen, die onomkeerbaar zijn. Het is gewoon niet leuk. Altijd dat ding aan en uit, alle dokterscontroles, de vele vragen die je steeds moet beantwoorden… Zijn ontwikkeling loopt ook wat achter, hij kan minder oefenen om te rollen of om te zitten.
Maar nog elke dag ben ik de arts van Kind & Gezin dankbaar. Door haar zal mijn zoon zijn leven lang kunnen wandelen, lopen, springen, huppelen… zoveel als hij wil.
