Als je zoontje zware voedselallergieën heeft: Eat, scream, repeat…

Modefenomeen

'Allergie?! Maar neen, dat is een modeverschijnsel', vertelde onze vroedvrouw door de telefoon toen we haar wanhopig opbelde na de zoveelste huilbui van Gaston. 'Het zal wel een groeispurt zijn.' Hij was toen enkele weken oud. Later dachten we dat het de tandjes waren, nadien dat de peuterpuberteit vroegtijdig z'n intrede had gedaan. Duizend-en-één adviezen, maar geen enkele die ons de oplossing bracht. Verschillende dokters die ons aankeken en vroegen: 'Jullie eerste kindje, zeker?' Of nog beter: 'Madammeke, niet elke baby slaapt 18u op een dag.' Vreselijk.

En toch bleven we doorgaan en erin geloven dat er meer aan de hand was. Gaston sliep amper zes uur, verdeeld over vierentwintig uur, waarvan gemiddeld twee uur verspreid over de nacht. Maandenlang. Het gekke was dat Gaston tussen de huilbuien en slapeloze nachten een heel vrolijke baby bleek te zijn.

Gouden tip

Wij leefden als robots. Terwijl de glans uit onze ogen verdween, werden de donkere wallen en de dagelijkse discussies groter. Op sommige momenten wisten we niet meer hoe het verder moest. Maar opgeven was geen optie. Nooit. Never. We bleven erover praten. Samen en met anderen. Gelukkig maar.

Want op een dag kregen we dé tip en werden we doorverwezen naar een pediater met een gouden randje. Iemand die haar tijd nam, ondanks een volle wachtzaal. Ze luisterde naar ons verhaal en keek echt naar Gaston. Daardoor ontdekten we dat Gaston een ernstige koemelkallergie had, in combinatie met verborgen reflux waardoor z'n slokdarm binnenin verbrand was. Heel z'n eetpatroon werd omgegooid en we kregen de juiste medicatie voorgeschreven. Een week later kregen wij een nieuwe baby. Eentje die sliep en bleef slapen, langer dan drie kwartier. Eentje die geen ontroostbare huilbuien meer had. Eentje die niet meer continu z'n mama nodig had voor troost en knuffels.

Nieuwe wereld

Maandenlang keken we elke dag verwonderd naar hoe Gaston zich ontplooide tot een grappige peuter die de wereld ontdekte.

Rond zijn één jaar weigerde hij plots zijn melk, dus gingen we op consultatie in het ziekenhuis omdat we snel advies nodig hadden. 'Schakel maar over op groeimelk, maar wel soja. Allergietesten onder vorm van bloedafname doen we niet meer. We doen het onder de vorm van food challenge.’ Een hippe term om te zeggen dat we hem af en toe moesten uitdagen met koemelk en kijken hoe hij daarop zou reageren. M'n maag kromp ineen en m'n moederhart weigerde dit te doen. Dus vermeden we koemelk en gaven alles in soja. Lang leve soja, dachten we toen!

Terug naar af

De maanden die daarop volgde voelde ik mij een heel vrolijke, gelukkige mama. Ik kon eindelijk oprecht verkondigen dat het moederschap een verrijking was en dat ik van elke minuut genoot.

Tot enkele weken geleden... Gaston begon weer moeilijker te slapen, kreeg plots weer onverklaarbare huilbuien en wij schakelden stilaan terug over op overlevingsmodus. We gingen de avonden en nachten weer met stress tegemoet. We hadden ook opgemerkt dat Gaston niet meer bijkwam en zelfs vermagerde. Hij zag er soms ook bleek uit en had te platte stoelgang. Gelukkig wisten we bij wie we nu terecht konden.

De pediater zag meteen dat Gaston te mager was en een gezwollen buikje had. Toen ze te horen kreeg dat we al maandenlang sojamelk gaven, keek ze erg bezorgd. Dit blijkt helemaal niet goed te zijn voor de potentie bij jongens en daarbij vreesde ze ook voor een allergie aan soja. Ze stelde meteen voor om bloedstalen te nemen, aangezien dit de enige manier is om snel te weten te komen of er allergieën en toleranties aanwezig zijn.