Als mama ziek is...
... dan doet mama niets (leuks) meer met ons. Bah!
Het duurt nu al langer dan drie dagen, die staat van ontbinding van mij. En de gevolgen worden elke dag duidelijker. Want mijn twee dochters vinden het niet leuk…
- Dat ik het nu echt niet zie zitten om hen een verhaal voor te lezen, voor het slapengaan.
- Dat de barbies en het leger Playmobil mannetjes wat mij betreft het land uitgezet mogen worden.
- Dat ik vroeger van tafel mag dan zij, gewoon om in de zetel te hangen (wegens anders flauw te vallen, maar dat is moeilijk uit te leggen aan twee kleuters).
- Dat het enige wat ik nog doe, eigenlijk, in de zetel hangen is. En niet uit goesting, wel uit noodzaak.
... dan zijn er ... mogelijkheden. Aha! Hihi.
Maar ze weten het, de sloebers. Ze voelen dat de baas niet thuis is (misschien wel in den lijve, maar daar blijft het bij.)
- En het plots toegestaan is om 3u. non stop voor televisie te hangen.
- En dat ongeveer elke vraag - 'Mama, mag ik een snoepje?', 'Mama, mag ik een chocolaatje' – ingewilligd wordt. Gewoon omdat mama geen energie heeft om zich ertegen te verzetten.
- In het kort: dat ongeveer al mama’s pedagogische principes voor discussie vatbaar zijn. Meer nog, er wordt niet over gediscussieerd! Interessant ...
... wordt ze toch een beetje gemist. Oef :-)
Gelukkig is papa er. Om boodschappen te doen, eten te maken, tanden te poetsen, het nageslacht enigszins in bedwang te houden … Maar alleen is maar alleen. En ja, ik heb boerengeluk, want oma en opa zijn er ook nog. Dus we overleven met z’n allen.
Het positieve nieuws? Ik (de niet-zieke ik) word gemist. Door de kindjes. En zeker ook door hun papa :-). En hoewel me dat op dit ogenblik nogal weinig zegt, ik weet zeker dat ik daar binnen een paar dagen heel happy mee zal zijn. Als ik weer tot de levenden behoor...
