Als papa de kleren moet uitkiezen
Kleine knopjes en frulletjes
In het begin is het logisch dat je als mama de kleertjes kiest. Wat zeg ik: het is ons algemeen récht om de kleertjes te mogen uitkiezen. Het is juist het leukste aspect van de hele zwangerschap, als we eerlijk zijn (oké, lichtjes overdreven, dat kindje in je buik voelen bewegen heeft ook wel iets) en het compenseert een beetje het feit dat wij al het trek- en sleurwerk met die buik en andere aanhorigheden moeten doen.
En dan wordt de baby geboren en zie je het stilaan gebeuren. Hij doet echt keihard zijn best om het kleine, frêle wezen aan te kleden, maar als het niet hoeft, dan is dat ook (meer dan) oké voor hem. Kleertjes aandoen is een vervelende noodzakelijkheid, en ik begrijp dat ook echt wel: zijn handen zijn gewoon vijf keer groter dan het kind zelf, wat maakt dat het hem ook heel wat meer moeite kost om die kleine knopjes en andere frulletjes dicht te prutsen. Maar hij doét het wel, al is het op zijn manier: een trui kan al eens binnenstebuiten zijn, of een T-shirt achterstevoren.
In het begin trap je in de val van irritatie en zeur je zijn oren af…
‘Hoé komt het nu dat jij dat niet ziét?’
Maar na een tijdje besef je dat die discussie zinloos is. Hij ziét dat gewoon niet, punt.
Proces compleet
Een paar jaar verder is het proces compleet.
Moeders favoriete hobby? Online shoppen voor haar kroost, twee meisjes dan nog eens… Klik klik, en heel hun kleerkast is weer gevuld…
Aan de andere kant staat hij zuchtend in zijn haar te krabben als hij dan toch eens voor die kleerkast belandt om één van de kinderen aan te kleden… Ik denk echt dat een kleine meisjeskleerkast één van de grootste nachtmerries is van een man… De jurkjes komen met de ingewikkeldste bandjes, het ene T-shirt moet ín het rokje gedragen worden en het andere erúit… Bovendien hebben de twee kleine vrouwen in wording al heel specifieke ideeën over wat ze wanneer en waar willen dragen en hoe ze dat willen combineren, wat het er nog eens complexer op maakt.
Een mens zou voor minder beginnen flippen, denk je dan, maar nee hoor… In werkelijkheid gebeurt er iets wonderlijks: vader past de ‘laat-het-los-tactiek’ toe. Het is een feilloze tactiek in crisissituaties: de dingen laten gebeuren en zien wat ervan komt. Concreet betekent dat dat ze zelf kleren uit de kast mogen halen. Het levert vaak de vreemdste, meest onlogische combinaties op en op de één of andere manier slagen ze er dan altijd in om nog die ene wintertrui of die net te kleine broek te vinden, maar soit. Ze gaan toch gekleed naar buiten.
Code red: de bandjes en De Blik
De enige momenten waarop hij nog panikeert, is als er bandjes aan te pas komen. Badpakken, bikini’s, jumpsuits en kleedjes met te veel bandjes: you name it... Zoals deze morgen, met de jumpsuit van de jongste dus. ‘Dat gààt hier niet! Dat kan toch niet?’
Het positieve van de zaak is: ik heb er een officiële titel bij. Kleerkastmanager. En ik vind dat eigenlijk echt niet erg. Alleen zorgt dat wel voor een enorme verantwoordelijkheid. Als ik een keer niet de laatste check-up kan doen omdat ik er niet ben bijvoorbeeld. Zo had de oudste in putje winter het allerlichtste zomerkleedje met wollen broekkousen gecombineerd om te gaan spelen bij haar tante. Niet erg, het kind is er niet aan doodgegaan en de tante moest er eens heel hard mee lachen, maar het was… speciaal. Als ik het dan waag om bedenkelijk naar hem te kijken, krijg ik na één seconde al een antwoord. ‘’t Is aan de Kleerkastmanager om ervoor te zorgen dat dat niet meer in die kleerkast ligt hé, dan kan ze dat niet aandoen... Dus eigenlijk is het jouw schuld.’
Dus laat ik die blik maar voor wat het is. En laat ik het los. Zolang ze niet in hun pyjama naar school gaan, is het voor mij goed…
