Ambitie versus moederschap

Amper tijd

Ik weet wat jij denkt terwijl je staat af te wassen, over 2 uurtjes of minder sta je hier terug alsof je hier nog niets gedaan hebt.

Ik zie jou lonken naar de vloer die zo snel mogelijk schoongemaakt moet worden.

Ik zie je kijken naar de klok, wat zou je graag eens even douchen, rustig. Zonder toeschouwers. Straks fris aan de schoolpoort staan. Maar daar is amper tijd voor.

Ik zie je wegdromen naar een rustige plaats, met een tas koffie en stilte. Alleen jij en je gedachten, even niets anders. Even geen opkuis of optafelen. Even geen was en strijk. Even geen vieze pampers. Maar het gehuil van de baby brengt je snel terug naar de realiteit.

Is dit alles?

Ik hoor je denken, is dit alles? Dag en nacht verzorgen, verversen, opvoeden. Dag in dag uit. Alles gaat vanzelf. Jouw motor blijft maar draaien. Buiten de liefde van je kindjes is er niets dat jou voedt.

Ik zie je kijken naar je  kindjes, wat koester jij een enorme liefde voor hun. Zonder hen is je leven grauw en grijs. Zij zijn zo dierbaar en er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoeveel jij van hun houd, maar ik zie het in je ogen.

Ik zie jou huilen. Ben ik een slechte mama, vraag jij jezelf af. Ik hou toch van mijn kindjes, waarom huil ik dan? Waarom wil ik meer uit dit leven? Waarom ben ik niet tevreden met gewoon mama zijn? Je voelt je leeg en onbegrepen.

Je verliest jezelf

Op heel deze reis van mama zijn en kindjes verzorgen verlies jij jezelf. Jij moet telkens anderen op de eerste plaats zetten. Dat is wat mama’s doen. Zichzelf wegcijferen. Beetje bij beetje vergeet je wie je bent. Beetje bij beetje voel je jezelf niet meer zo goed in je vel.

Je hebt niemand om mee te praten en je voelt dat er deeltjes van jezelf afsterven. Jij voelt enkel nog verplichting.

Jij bent bang, bang dat andere zien hoe jij je voelt. Bang dat mensen erachter komen dat je het moeilijk hebt met het niet kunnen slapen en je dagelijks leven hierdoor zijn kwaliteit verliest.

Je was eens zo vol ambitie. Sterk en bruisend van energie. Maar dat is voorbij, denk je. Je omstandigheden overtuigen je ervan dat jij niet meer kan zijn wie je echt bent, of niet mag worden wie je wil zijn.