Angst vs. hoop: als een terreuraanslag je van je roze wolk stoot
Roze wolk vs. realiteit
Exact twee weken na 13 november werd ik voor het eerst moeder, en mijn man voor het eerst vader. Het waren twee intense, heftige weken. Niet zozeer door ongemakken
zoals kloven of slaaptekort. Daar waren we min of meer op voorbereid. Het was het ingrijpende gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor een nieuw wezentje van de ene dag op de andere dat ons van onze sokken blies. Zo plots, zo groots, zo kwetsbaar, meer dan ons hart op dat moment aankon. Nog geen dag oud, maar al wenen met tuiten bij de gedachte dat onze zoon ooit iets zou overkomen. Het deed pijn die liefde een plaats te geven. En daar had niemand ons voor verwittigd.
Na 14 dagen hebben we gelukkig al iets beter leren omgaan met die emoties. Onze zoon leren liefhebben op een gezondere, meer proportionele manier.
En dan gebeurt 13/11…
Moed vs. wanhoop
Ieders gedachten gaan uit naar Parijs, iedereen heeft het over de moed erin houden. Over hoop, positieve gedachten. Maar ik kan alleen maar denken hoe verdomd bang ik ben. Bang om ooit mijn zoon te verliezen in deze strijd. Bang voor de wereld waarin hij zal terechtkomen. Bang dat deze angst alleen maar erger zal worden.
Nu pas begrijp ik de liefde voor een kind. En is dat niet wat ons allen verbindt? Elk slachtoffer is het kind van een vader en moeder, maar ook elke dader... In welke staat of godsdienst dan ook. Daarom gaan mijn gebeden uit naar de ouders die hun kind verloren. En probeer ik met alle kracht die ik heb mijn angst toch om te zetten in hoop, hoop dat de liefde voor onze kinderen het uiteindelijk zal halen van zinloos en willekeurig geweld.
Anoniem
