“Baby’s huilen nu eenmaal”

Ik had me voorbereid op een bevalling van minstens 14 uur en misschien een spoedkeizersnede. Maar het draaide anders uit: om 4u braken mijn vliezen, om 5u kwamen we rustig toe in het ziekenhuis, om 5u30 had ik mijn eerste echte wee en om 8u32 lag Elena al bij mij op de borst. Heftig, snel en volledig anders dan verwacht.

Ik mag dus zeker niet klagen. Alleen … Ik kon nooit echt ademhalen, waardoor ik wel heftig en intens veel pijn heb gehad. Een epidurale was nooit een optie geweest door de snelheid, en de weeën bleven voortdurend aanhouden. Ik heb mijn bevalling als een trauma ervaren dat toch nog even zal nazinderen …

Mijn man en ik hadden nog nooit een kleintje in onze armen gehad, maar Elena gaf ons vertrouwen. We voelden ons best goed in onze nieuwe rol. De eerste tien dagen samen met ons meisje waren best heftig, maar ook liefdevol.

Toen mijn man terug aan het werk moest, bleef ik alleen met Elena, en dat ging. Alleen begon ze steeds meer te huilen. Na enige tijd kon ik haar zelfs bijna niet meer neerleggen. We kregen toen van verschillende mensen te horen “dat baby’s nu eenmaal huilen”, maar dit was toch echt wel heel veel …

En dan kwam die onzekerheid. Hadden wij een huilbaby? De ouders van mijn man hadden dat al aangekaart, en stilaan begonnen we het te geloven. De dagen werden steeds zwaarder. Op den duur had ik het gevoel dat ik de enige was die mijn dochter nog als een lief en onschuldig mensje zag. Iedereen rond me begon haar te zien als huilbaby. Ook bij mijn man voelde ik de frustratie opbouwen …

Kon ze maar vertellen wat er scheelde …

We kregen tips van de kinderarts, de arts van Kind & Gezin en mijn vroedvrouw. Allemaal gaven ze dezelfde boodschap: “Baby’s huilen nu eenmaal.” Maar ik was niet meer akkoord. Er moest íets zijn dat ik kon doen, want Elena was geen hels kind. Ze was een schat van een dochter, en anderen moesten dat ook zien!

Uiteindelijk ben ik via een ex-collega bij een osteopaat terecht gekomen. Eentje die gespecialiseerd was in osteopathie bij baby’tjes. We gaven Elena aan de osteopate, en zoals gewoonlijk begon ze meteen te krijsen. Na een paar minuten nam het gekrijs echter lichtjes af, en plots werd het muisstil. Ze geeuwde zelfs even, en keek rustig om zich heen.

Wat bleek? De bevalling was niet alleen voor mij traumatisch geweest, maar ook voor haar. Door de razendsnelle bevalling was haar lichaampje aan zoveel druk blootgesteld, dat ze helemaal verkrampt was. Ik kreeg mijn dochtertje terug in mijn armen, en wat was ze ontspannen! Ik denk dat ze diezelfde nacht voor de eerste keer naar mij gelachen heeft. Sindsdien moet ik niemand meer overtuigen dat het zo’n lieve meid is …

Wat ik zou willen vertellen aan andere wanhopige ouders

Een baby is een leerproces, niet alleen voor de baby maar vooral voor de ouders. Je moet leren om de controle af te geven en je instincten te volgen. Maar vooral: je leert jezelf kennen én aanvaarden. Zelf ben ik een heel pittig iemand en ik kan moeilijk om met veranderingen. Bovendien heb ik een kort lontje. Dingen die beter niet naar boven komen als mama. Ik heb Elena vaak even moeten neerleggen om te gaan uitrazen in de berging of de kelder – haar slaan, schudden of wat dan ook, dat mocht echt nooit gebeuren, dus zonderde ik me af.

Ook mijn man, die nochtans héél geduldig is, is zichzelf vaak tegengekomen. Als koppel hebben we een duidelijke afspraak: als we het niet meer aan kunnen of als we even rust nodig hebben, dan spreken we dat uit. In een relatie moet je met elkaar communiceren, maar in een relatie met kinderen is dat dubbel zo noodzakelijk.

Wees niet bang om te praten en om aan elkaar duidelijk te maken dat je je grens bereikt hebt. Oordeel niet over elkaar en wees fier op wie naast je staat. Ik ben ervan overtuigd dat we op die manier sterker staan als individu, partner én ouder.  

Alison