Bedtijd - en wel nu!

Rust en vrede

De avond begint veelbelovend. Ze kijken naar een Barbiefilm. Jiha! Over een ponyclub dan nog wel. Dubbele vreugd! :-) De meisjes zitten braafjes in de zetel met een (uiteraard gezonde - kuch) lekstok naar televisie te kijken. Naast elkaar. Zonder krabben of knijpen. Zonder lolly's te proberen af te pakken. Kortom: in vrede.

Ik denk zo: laat ik snel de wasmand met gestreken spullen naar boven dragen. Drie minuten later sta ik terug beneden.

Alarmfase 1

Fien is zich in de keuken aan het bedienen van een illegaal stuk salami (zonder boterham). En Hannah is met een balpen (mogelijks aangereikt door grote zus) op onze lederen zetels aan het schrijven. Wat zeg ik? Krabbelen.

Woehaaaa! Ik zet haar in straf (met hartverscheurend gehuil tot gevolg) en begin meteen met de red-de-zetel-operatie. En god zij dank: het is afwasbaar.

‘Bedtijd. En wel NU!’

Alarmfase 2

Ik neem mijn gsm mee naar boven en leg hem veilig in de hoogte - aangezien Hannah tijdens mijn drie minuten durende afwezigheid blijkbaar ook drie keer een code heeft proberen ingeven en het ding geblokkeerd is. Maar dat is maar een bagatel, nietwaar?

Ik lees Hannah haar favoriete verhaaltje voor. Maar dan blijkt een van beide een beetje minder deken te hebben als de ander en dat moeten ze in een gevecht op leven en dood beslechten. Het eindigt met Fien die Hannah uit het bed duwt waardoor deze laatste met haar been op het nachtkastje terechtkomt. De hele straat zal het geweten hebben.

‘Nu. In. Bed. Allebei!!!!!!’

Alarmfase 3

Ik laat ze huilend achter in hun respectievelijke bedjes. Met krokodillentranen bij Fien. En ‘slimme’ waterlanders - ik heb wel veel pijn he mama, laat mij nu toch niet alleen - bij Hannah. Gelukkig is de rust snel wedergekeerd.

Na tien minuutjes bekomen in de zetel, besef ik dat ik mijn gsm boven heb laten liggen. Ik ga kijken. Vreemd. Hij ligt niet op de normale plaats (in de hoogte, remember). Ik begin te zoeken. In de badkamer. Onder bed. In de kasten. In toilet (je weet maar nooit).,, nergens te vinden. En mijn eigen nummer bellen, helpt niet. De telefoon is namelijk ... geblokkeerd.

Anderhalf uur later heb ik het opgegeven. Ik vind hem niet. Morgen bij daglicht komt het wel goed. Hoop ik.

De nacht brengt … rust?

De nacht begint veelbelovend. Ik word wakker met een paar tenen in mijn neus. Fien is blijkbaar tussen ons ingekropen. Met haar voeten tussen onze hoofden.

Vervolgens wordt Hannah wakker voor een of andere onbekende reden.

‘s Ochtends hoor ik in de verte een wekker ...

Mijn gsm.

Ik spring uit bed. Het alarm op mijn gsm!! Jaahaaa!!! Waar is ie??? Ik volg het geluid ... Tot in de meisjeskamer. Achter de zetel. En daar ligt het: een portefeuilletje van Hannah met daarin, mooi weggestopt ... Mijn gsm.

Onschuldige tweejarigen bestaan niet

Tweejarigen zien er toch echt ontzettend schattig uit! Zo een knuffelbeertjes!

Maar.

Laat ze nooit alleen in de ruimte. Zelfs niet voor 1 minuutje. (Of misschien wel voor 1 minuutje, maar zeker niet voor drie!) Het bespaart je uiteindelijk veel opruim-, opkuis- en zoekwerk! :-)