Ik laat me er telkens weer door vangen, op die extra vroege, uitzonderlijk lange of goed gevulde dagen samen, nog des te meer op die dagen dat papa 's avonds van huis is. Op die dagen durf ik al eens reikhalzend uitkijken naar je bedtijd, met in mijn hoofd een handvol me-time opties opgelijst.
Zo ging het ook deze week: mijn eerste werkdag na een week vakantie, jouw eerste dag terug naar de crèche. We stapten 's morgens de opvang binnen, ik droeg je warm ingeduffeld in mijn armen. Toen de begeleidster je aansprak verborg je je hoofdje diep in mijn hals en voelde ik je armen rondom mij even verstrakken. Aangekomen aan de deur van de leefgroep keek je nieuwsgierig naar binnen. ‘In orde,’ leek je te denken, want je sprong uit mijn armen en trippelde zonder omkijken de leefgroep binnen. ‘Voilà,’ denkt mama dan elke keer, we zijn terug vertrokken in het nieuwe ritme.
Maar niets is minder waar, want laat die vroege, lange of drukke dagen nu net de dagen zijn waarop bedtijd zich niet al te gemakkelijk aandient. In tegenstelling tot wat mama altijd verwacht, kan je op deze dagen net geen genoeg van ons krijgen en blijkt vredig gaan slapen voor jou helemaal geen prioriteit te zijn.
In plaats van te zeggen: ‘Mama, het was weer even wennen zo zonder jou,’ gooi je je speelgoed de kamer rond. En in plaats van: ‘Papa, ik heb je sterke armen rondom me gemist,’ klim je bovenop de salontafel. Je wil voortdurend datgene wat niet kan en de tranen zitten al snel klaar.
Ondertussen begrijpen mama en papa je taaltje al een stuk beter. Het kost je moeite om de spanning van een bewogen dag in het nieuwe ritme weer van je af te schudden. We schenken je op zo'n avond wat meer van onze tijd en geduld. Een grappig spelletje hier of een tweede verhaaltje daar. Doe daar nog een extra knuffel van mama en papa bovenop en daarna kan je de slaap meestal wel snel vatten.
Heel soms wil dat allemaal niet baten. Dan neemt mama je mee in het grote bed. Jij ligt tussen het hoofdkussen van mama en papa in en mama op het hare. Aanvankelijk dwalen mijn gedachten voortdurend af naar de (af)was die op me wacht of de berg speelgoed die zichzelf niet opruimen zal. Tot ik je wilde gewoel naast me hoor omslaan in een zacht gesabbel op je knuffelkonijn. Je zoekt je plekje dicht bij mij, vleit je tegen me aan en grijpt mijn vinger vast. Ik hoor je een aantal keer diep zuchten en je ademhaling vertraagt. Terwijl jij wegglijdt in een diepe slaap, bedenk ik me dat die afwas, dat speelgoed en die me-time me op dit moment allemaal gestolen kunnen worden. Ik ben precies waar ik wil zijn.
Na een tijd sluip ik zachtjes terug naar beneden. Missie 'breng oververmoeide peuter naar dromenland' met succes volbracht. Missie 'breng slapende peuter naar eigen bed' a.k.a. het tikkend tijdbommetje, die mag papa tackelen!