Op zondagmorgen ben ik standaard alleen thuis met mijn zoon en dan begeven wij ons al eens graag naar de lokale supermarkt. Dat klinkt haast als een plezierig moeder-zoonmoment, en dat was het ook echt. Tot hij onlangs die kleine winkelkarretjes aan de ingang ontdekte.
Zo’n kleine fucker (ik verwijs niet noodzakelijk alleen naar het boodschappenwagentje) kan namelijk venijnig uit de hoek komen. Letterlijk dan. Terwijl ik zoonlief nog tevergeefs naroep dat hij in mijn buurt moet blijven en me alvast afvraag hoe het zit met de familiale verzekering, zie ik hem gezwind door de winkelgangen sjezen.
Niets of niemand wordt ontzien. Bij iedere aanvaring met het winkelrek landt er koopwaar in het kleine gevaarte – van shampoo tot toiletpapier. Een geluk bij een ongeluk, want laat ik dat nu net allemaal nodig hebben. In een vlaag van opportunisme hoop ik ten stelligste dat mijn brokkenpiloot ook nog even het rek met de 5-litervaatjes rosé ramt. Want mijn oorspronkelijke plan om zelf een pitstop in de alcoholrayon in te lassen, zie ik samen met twee bokalen appelmoes in duigen vallen.
In een mum van tijd puilt het karretje uit van de producten. In de slotrace naar de handscanners – die mijn Alonso-n uiteraard als lasershooters aanziet – zet ik de achtervolging naar de polepositie in. Ondertussen probeer ik de afkeurende blikken van de omstaanders te ontwijken. Voor hen lijkt het waarschijnlijk alsof ik mijn kind gewetenloos inzet om maximaal te hamsteren.
Terwijl ik in een recordtempo afreken en die verdomde vierwieler nog eens tegen mijn schenen gebeukt krijg, troost ik mezelf met één gedachte: dankzij zoonliefs ramkoers en bijbehorende koopwoede hoeven we alvast een paar weken geen boodschappen meer te doen.
