Mijn dochter is een stukje van wie wij zijn
Een artikel in Knack trok m'n aandacht. 'Papa, lees eens wat vaker voor', stond er. Dat het ging over taalontwikkeling, de boost van empathisch vermogen en bonding, wist ik voor ik het begon te lezen. Het is niet het eerste artikel dat ik erover tegenkom. En ik las en ik dacht...
Door de keuzes die we maken: de kleren die we uitkiezen (of waarover we op z'n minst een consensus over proberen te bereiken...), het eten dat we koken, de uitstapjes die we doen. De hobby's die wij kiezen, op de plek die wij voorstellen. Het speelgoed en de tv-programma's. De muziek die we opzetten. Het maakt ons meisje mee tot wie ze is: een stukje van wie wij zijn. Of net niet willen zijn.
We proberen allemaal
En we proberen het allemaal. Op onze eigen manier. Door te geven wat we belangrijk, leuk of interessant vinden. Dat dat verschilt, is logisch. Dat er keuzes moeten gemaakt worden ook. Zo gaat onze meid dansen. Klassiek. Ja, echt. We hebben lang gezocht naar een dansschool. Die aansluit bij ons idee. Waarvan de aanpak ons aanspreekt en in het verlengde ligt van onze opvoedingsvisie.
Zo gaan we elke maand samen naar de bib. Om er een karrenvracht (voor-)leesboekjes buiten te slepen. We lezen haar voor. Elke avond. Twee boekjes met de oogjes open, eentje met de oogjes toe. Het laatste dan liefst een rijmboekje. De kadans werkt als een wiegeliedje. Brengt rust in huis.
Studio 100 en knutselen
Ze kijkt naar Studio 100-tv, speelt Dr. Panda-spelletjes op de tablet en ligt op haar buikje treinsporen aan mekaar te peuteren. Ze kleurt graag, maar knutselt nog liever.
Ze moet ook rechtop zitten aan tafel en 'Dankuwel' zeggen wanneer ze een snoepje krijgt bij de bakker. Haar neus snuiten en niet aan haar mouw afvegen. Ze moet opeten wat ze neemt. Ze gaat slapen om zeven uur. Maar ze hoeft ons niet aan te spreken met 'u'. Ze gaat niet turnen. Zo sportief zijn we niet. Zwemmen, af en toe. Jeugdbeweging? Nog geen idee. Tekenschool, misschien. Muziekschool, eventueel. Ze heeft geen wandelschoenen. En kamperen, dat is niks voor ons.
Keuzes gemaakt door ons
Het zijn keuzes. Gemaakt door ons. Mama en papa. Met de beste bedoelingen. Gemaakt vanuit wat wij belangrijk vinden en aan ons meisje willen doorgeven.
Net als alle andere papa's en mama's dat doen. We proberen toch immers allemaal 'op ons mooiste' te tekenen. Op dat ene mooie witte blaadje dat we gekregen hebben. Met het puntje van onze tong tussen onze tanden.
Lies
