Bekentenis van een mama: ik kan niet om met de driftbuien van mijn kind
Elk kind is anders
Ik heb het al zo vaak herhaald, elk kind is anders. En dus vraagt ook elk kind om een andere aanpak. Er bestaat dus geen 'magische truc' om elke driftbui na een paar minuten in de kiem te smoren. Er bestaat wel zoiets als 'de gemiddelde aanpak' die voor een bovengemiddeld aantal kinderen werkt.
Buitengewoon temperamentvol, maar ook enorm lief
Maar niet bij 'die van ons'. Ze is buitengewoon temperamentvol. En tegelijk ook enorm lief en gevoelig. We hebben echt alles geprobeerd. En het zit zo: ik kan er niet mee om. We brengen haar naar een veilige ruimte waar ze kan roepen zoveel ze wil. Ik voel haar verdriet en boosheid en diep vanbinnen wil ik maar 1 ding: keihard meejanken.
Omstaanders praten ons een schuldgevoel aan
Want mijn dochter houdt heel veel van me. Waarom verandert ze dan zo snel in een onhebbelijk monster dat bijt en slaat? Wij voeden onze kinderen op zonder geweld. Maar zo vaak praten omstaanders ons een schuldgevoel aan, alsof we ergens tijdens het opvoedproces een fout hebben gemaakt. Alsof we te aanwezig en/of toegeeflijk hebben gehandeld en dat de basis vormt van haar buien hysterie.
Onmacht
Ik geloof dit niet. Ook mijn dochter wil dit niet. Het is een goed kind. Maar ze kan haar emoties nog niet goed uiten. Ze kropt alles op en als ze moe is dan spuwt ze alles (helaas soms letterlijk) uit. En ok de manier waarop willen we niet aanmoedigen. Maar temidden een woedeaanval voel ik vooral haar grote onmacht. Dus laat ik haar razen. In de hoop dat het snel stopt. En als niets werkt dan weet ze tenminste dat mama er is, ook tijdens de allermoeilijkste momenten.
