Bijna een jaar geleden werd ons wondertje verwekt...

We beslisten ook meteen dat we er graag twee wilden. Gelukkig waren we allebei nuchter genoeg om eerst te kijken of we wel zwanger konden worden en hoe het ouderschap zou lopen alvorens aan een tweede te beginnen.

Drie maanden later was ik zwanger en in oktober 2015 werd ons zoontje geboren. Een lief, rustig baby’tje, dat goed at en sliep.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Rond zijn eerste verjaardag stopte ik met de pil. Ik had al sinds mijn eerste zwangerschap besloten dat ik voor mijn 40ste wilde bevallen van ons tweede kindje, dus het werd tijd.

In januari 2017 had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Op twee weken tijd werd ik twee keer geopereerd. De eerste keer eileiderbesparend, maar de pijn bleef ondraaglijk. De tweede keer werd mijn eileider verwijderd. Ik was twee weken eerder gestart met een nieuwe job. Ik vond het vreselijk om zo snel al voor zo een lange tijd out te zijn. Daarbij kwam nog eens dat mijn man een aantal dagen in het buitenland zat (wat regelmatig gebeurt voor zijn werk). Ik was dus alleen met mijn zoontje.
Tijdens de controle afspraak zei de gynaecoloog ons dat we waarschijnlijk wel binnen de zes maanden opnieuw zwanger zouden zijn.

Maar dat gebeurde niet…Opnieuw gingen we naar de gynaecoloog, die verwees ons door naar een fertiliteitsarts.

De kans was klein dat ik nog zwanger kon worden

We kwamen terecht in een ziekenhuis bij ons in de buurt. We ondergingen beiden de nodige onderzoeken. Bij mijn man bleek alles tip top in orde. Het probleem lag bij mij. Mijn eitjes voorraad was zeer klein en de kwaliteit van de eitjes slecht. De specialist was van in het begin duidelijk; gezien mijn leeftijd en mijn probleem, was de kans klein dat ik nog zwanger kon worden. Dat was een klap. Die boodschap heb ik de volgende anderhalf jaar mee gedragen en het leek me een ‘mission impossible’ om zwanger te worden.

We zijn gestart met drie begeleide cyclussen; medicatie, bloed controles en ‘getimede seks’ zoals mijn man het noemde. Alledrie draaiden ze uit op niks.
Er volgde een gesprek met de specialist die ons aanraadde om direct met IVF te starten. Kunstmatige inseminatie had bij ons geen zin.

Rollercoaster

We hebben, voor het hele avontuur, nooit gesproken over hoe ver we wilden gaan om een kindje te krijgen. We rolden er letterlijk in. We wilden zo graag een tweede kindje. Het was logisch voor ons dat we met IVF zouden starten. In het najaar van 2017 begonnen we met onze eerste poging. In totaal hebben we er vier gedaan. Gezien mijn geslonken eitjes voorraad had ik bij elke pick-up slechts 1 of 2 eitjes. Wat maakte dat ik bij elke IVF-poging een pick-up moest ondergaan, wat ook wilde zeggen dat ik naast de meerdere controles per week die ik voor het werk deed ook elke keer een week per pick-up afwezig was. Ik zat in een rollercoaster van hormonen, stress, emotionaliteit, maar ik ging door. Mijn werk was mijn lichtpuntje, niemand- buiten mijn bazen-was op de hoogte. Dus op kantoor en bij mijn klanten kon ik doen alsof er niks aan de hand was en dat deed me enorm goed.

Ik leefde in een roes

De IVF draaide uit op niets; twee keer was er 1 eitje bevrucht, 1 keer 2 eitjes en tijdens de tweede poging was er geen enkele bevrucht. Dat was hard, ik was opgepompt door de hormonen. Had weken spuitjes gezet en ineens midden in het IVF-traject stopt het. Daar sta je dan, klaar voor een terugplaatsing en er komt niks.

Ik bleef doorgaan, hoe moeilijk ik het ook had. Ik had veel last van de hormonen, mijn eigenwaarde was nul komma nul. De specialist had gezegd dat het bijna onmogelijk was om zwanger te worden en ik geloofde dat ook. Ik zag mezelf niet meer graag, was boos op mezelf, want het lag aan mij. Mijn lichaam stond in de weg van een tweede zwangerschap. Ik ben iemand die als ze iets wil er voor gaat en het voor elkaar krijgt, hoe hard ik er ook voor moet werken, maar dit had ik niet in de hand. En dat was aartsmoeilijk. Achteraf bekeken ben ik mezelf een dik jaar kwijt geweest. Ik leefde in een roes, was doodongelukkig, voelde me fysiek slecht. Maar ik ben doorgegaan tot mijn eigen lichaam daar anders over besliste. 

Op een ochtend stond ik op en ik voelde me, zoals elke ochtend, neerslachtig, maar ik bracht mijn zoontje naar school en vertrok naar een klantenbezoek. Onderweg naar de klant begon ik te huilen en ik kon niet stoppen. Mijn man zat opnieuw in het buitenland, dus belde ik in tranen naar een van mijn beste vriendinnen. Het gesprek deed me deugd, maar het huilen bleef. Uren heb ik gehuild die dag aan een stuk door. Ik kon niet stoppen.
De fertiliteitsspecialist verwees me door naar een psychologe die gelinkt was aan de afdeling.
 

Rust

Ik heb 3 gesprekken met haar gehad die me verschillende inzichten hebben gegeven, zaken die in mij borrelden, maar die ik nooit uitgesproken had. Een daarvan was dat ik rust moest nemen, en daarmee bedoel ik niet thuis op de bank liggen, maar even afstand nemen van de IVF-molen.

Mijn man had al een aantal keer aangehaald om over te stappen naar de fertiliteit in Jette, gezien deze bekend staat om zijn goede resultaten.  Ik had dat tot dan toe altijd afgewezen, het ziekenhuis waar we nu zaten was in de buurt en ik zag het niet zitten om helemaal naar Jette te rijden. Het was al zo een opdracht om het werk, gezin en de IVF te combineren, laat staan dat ik dan nog eens een paar keer per week naar Brussel moest. Maar na mijn crash en de vierde mislukte poging stond ik er anders tegenover. We beslisten dan ook om een afspraak te maken in Jette en voorlopig de IVF on hold te zetten.

Dat was vorige zomer. Ik was emotioneel nog steeds een wrak, maar door de pauze kon ik me tenminste weer op andere zaken in het leven focussen.

Gevoel van hoop

Half augustus vorig jaar hadden we ons intake gesprek in Jette. De specialist bekeek mijn dossier en sprak hele andere taal. Nee, mijn eitjesvoorraad was niet ideaal, maar het was ook geen ramp. Hij zou ons zeker kunnen helpen en kon natuurlijk niks beloven, maar zag het positief in.

Onderweg naar de parking voelde ik me een ander mens, ik was tegelijk euforisch en kwaad. Waarom was deze man zo positief en gaf hij me een gevoel van hoop, terwijl ik dat anderhalf jaar niet gevoeld had. Onderweg naar huis hebben mijn man en ik een emotioneel gesprek gehad; ik heb gehuild, gelachen en geroepen.
Het gevoel dat ik overhield na een paar dagen was dat van hoop. Ik geloofde er voor de eerste keer in. Ik kon zwanger worden.

In oktober zouden we opnieuw starten met de IVF. 

Wondertje

Begin september bleek ik zwanger te zijn, een maand voor mijn 40ste verjaardag. Zo uit het niks, zonder hormonen spuiten, bloedafnames, pick-ups,…
Ik ben zwanger geworden een paar dagen na onze afspraak in Jette…

Half mei is ons meisje geboren, ons wondertje. Ons gezin is compleet. Ik ben voor een groot stuk weer de oude, maar het hele traject heeft een diepe deuk in mijn zelfbeeld geslagen. Maar ik kom er wel. Als ik kijk naar mijn jongen en meisje dan is alles goed.