Vanavond keek ik naar de eerste aflevering van "De club", een reeks over koppels in een fertiliteitstraject. Ik weet al een hele tijd van de serie af, maar heb nu pas de moed bijeen verzameld om eens te kijken, omdat ik vreesde dat ze een hoop emoties naar boven zou brengen. Ik had gelijk: ik ben volledig van de plank.
Een kleine zeven jaar geleden werden wij lid van de club, op de dag dat ik de diagnose PCOS kreeg. Een jaar van 'proberen' had niets opgeleverd. We startten aan een fertiliteitstraject. Geen IVF, wel dagelijks hormonen nemen, met periodes om de twee dagen een inwendige echo om te meten of mijn eicellen er zin in hadden, een spuit zetten als er eentje klaar zat en dan 36u later 'aan de slag'.
Een andere situatie dan het koppel in die eerste aflevering, maar met veel herkenbare emoties. De tol die de hormonen eisen op je lichaam, je gemoed. Het gevoel dat je al zo lang niet meer jezelf bent geweest dat je eigenlijk niet meer weet wie je daarvoor was. Niemand anders die ervan weet, waardoor de druk op je relatie eens zo groot wordt, want alleen bij elkaar kan je je hart luchten, maar tegelijkertijd heb je beiden zo'n verdriet dat je elkaar eigenlijk alleen meer naar beneden trekt. Hoe moeilijk het is om anderen zwanger te zien geraken. Het constante vraagteken of het zou gaan lukken, of jullie ooit een kindje zullen hebben...
Ik ging er bijna aan ten onder, en mijn relatie bijna ook. Na negen maanden actief lid van de club, besloten we een pauze in te lassen: wij en ik waren op. Die laatste cyclus werd ik 'per ongeluk ' zwanger - de gynaecoloog had met haar echo's de eisprong gemist, wij hadden ons net daarvoor nog eens ongedwongen 'geamuseerd', zonder de druk om te presteren die er normaal op zat. Ons wonder heeft recent haar vijfde verjaardag gevierd. Meer nog: zonder hulp zijn er nog 3 wondertjes bij gekomen. Wij kregen het sprookjeseinde dat jammer genoeg lang niet iedereen krijgt.
't Schijnt dat je altijd een beetje lid blijft van de club, ook al hoor je bij die gelukkigen die hun wens wel in vervulling zien gaan. Ik wil geen afbreuk doen aan de ervaringen van anderen door zoiets te claimen, maar feit is dat ik vanavond die pijn weer voelde, dat een hoop emoties weer boven kwamen. De tranen stroomden over mijn wangen, van begin tot lang na het einde van de aflevering. Ik ben mijn slapende kindjes gaan kussen en betwijfel of ik snel de moed verzameld ga krijgen om de tweede aflevering te kijken.
Aan alle ouders die in de club zitten of gezeten hebben: weet dat jullie niet alleen zijn. Er zijn heel veel mensen (zoals ik) die iets gelijkaardigs doormaken of doorgemaakt hebben. Weet dat wij met z'n allen mee hopen en duimen en kaarsjes branden, opdat iedereen zijn/haar wens in vervulling zou kunnen zien gaan, op wat voor manier dan ook.
