Waarom hulp zoeken na een onverwachtse keizersnede heel oké is

Als mensen me vroegen of ik op voorhand angst had voor de bevalling van mijn eerste dochter, reageerde ik altijd erg laconiek: 'Het is hier geen ontwikkelingsland hè, ze zullen me heus wel helpen en bijstaan waar nodig.' Alles was voorbereid, ik ging het nemen zoals het kwam en ik telde af.

Onverwachte klap in het gezicht: het moest vooruitgaan!

Toen de bevalling dan eindelijk begonnen was – na 40 weken en 3 lange dagen - was de sfeer in de bevallingskamer erg gemoedelijk. Na de epidurale verdoving was er zelfs ruimte voor enkele mopjes met de vroedvrouwen. De hartslag van mijn dochter zakte echter regelmatig weg en dit zorgde voor extra waakzaamheid, maar er was totaal geen reden tot paniek. Toen de gynaecoloog dan tijdens de persfase plots het woord ‘keizersnede’ bovenhaalde, was het toch een onverwachte klap in het gezicht. Dit was serieus – geen mop – en het moest vooruitgaan.

De dagen na de keizersnede bleef ik verbaasd over hoe het allemaal gelopen was. Nog niemand in de naaste familie had immers een keizersnede nodig gehad. Waarom ik dan plots wel? En dat ene moment, waar je zo naar uit kijkt: het moment dat je baby vlak na de geboorte op je borst gelegd werd, was plots van me afgenomen. Het zou een moment zijn dat ik nooit zou krijgen met mijn dochtertje. Het bezoek maakte er weinig van: 'Het belangrijkste is dat jullie gezond zijn hé.'

1 jaar later nog altijd een faalgevoel

Een jaar later bleek ik echter nog steeds met dat faalgevoel rond te lopen. Waarom was het mij niet gelukt een baby op een natuurlijke wijze ter wereld te brengen? Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Ik besefte dat ik hier niet alleen ging uitraken en besloot – na veel duwtjes in de rug van manlief – om professionele hulp te zoeken. Ik heb zelf in de zorgsector gewerkt en toch was deze stap zetten niet gemakkelijk. Bovendien stootte ik bij de eerste privépraktijk van een psychotherapeute die ik contacteerde op een “volzet” en een “Neen, wij verwijzen niet door.”  Het hele probleem belandde zo weer in de koelkast.

Toen ik enkele weken later zwanger bleek te zijn van ons tweede kindje, schraapte ik al mijn moed opnieuw bijeen bij mijn huisarts. Ook hier een teleurstellend antwoord: 'Goh, ik ken niet meteen iemand die je daarmee kan helpen. Misschien eens vragen op de dienst gynaecologie in het ziekenhuis?'

Verhaal vertellen deed enorm deugd

Eens in het ziekenhuis was het opnieuw mijn man die me het nodige duwtje gaf om het probleem aan te kaarten. Er was meteen erg veel begrip van de arts en nog diezelfde dag werd ik gecontacteerd door een psychotherapeute-vroedvrouw van het ziekenhuis zelf. In de zomer van 2015 ben ik dan twee keer bij haar op consultatie geweest. Het hele verhaal kunnen vertellen deed enorm deugd. Ook haar medische kijk op de zaak bleek me snel van enkele misvattingen af te helpen:

• Aan een bevalling begin je niet alleen. Voor mij ging alles prima, maar dochterlief had het vele moeilijker. De enige manier waarop ze dit kon laten weten was via het dalen van haar hartslag.
   
• Ik dacht dat ik op alles voorbereid was – zelfs over een eventuele moeilijk borstvoeding achteraf had ik al besloten dat dit oké was – maar ik had nooit nagedacht over een keizersnede. Het kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel.
   
• Ik heb hulp nodig gehad om haar op de wereld te zetten. Maar ze was een wolk van een baby, in prima gezondheid en daar had ik maar mooi in 9 maanden voor gezorgd. Helemaal niet gefaald dus!

​Ik hoor nog vaak van andere jonge mama’s na een keizersnede dat ze met erg gemengde gevoelens blijven zitten. Heel jammer en helemaal niet nodig. De juiste hulp zoeken – en dit hoeft helemaal niet veel tijd in beslag te nemen- kan van je gemengde ervaring een prachtige herinnering maken!

Ondertussen komt nummer 2

Volgende week staat er een keizersnede gepland voor ons tweede kindje. Om de verrassing erin te houden hebben we besloten het geslacht nu niet te vragen. Zo blijft het een spannende ervaring om naar af te tellen!

En neen, ik zal opnieuw niet dat magische moment van de baby op mijn buik beleven, maar als ik het één iemand gun om dit na al die maanden te beleven, dan is het wel mijn man.

Guest Mom: Lien VDS