Mama worden als bewust alleenstaande mama: het is nu of misschien nooit!
De klok begint te tikken
Gezien ik al jaren (echt jaren) loop te toeteren dat ik, bij gebrek aan een prins, alleen een baby zou maken, moet ik het witte paard maar zelf bij de manen pakken.
Nadat mijn gynaecoloog (en gerenommeerd vruchtbaarheidsspecialist) mij op het hart drukt dat op 35 echt wel die klok begint te tikken (zeg maar bonzen), zet ik op 34 mijn eerste stappen in het B.A.M. (Bewust alleenstaande moeder) -schap.
En al lijken het nu enkel de woorden die jij leest vanuit je comfortabele zetel, ik kan je verzekeren, het heeft me minstens één emmer tranen en angstzweet gekost.
Anonieme donor of niet?
Mijn eerste vraagstuk dat een oplossing nodig had, was of ik een anonieme of bekende donor wou.
Maak ik gebruik van de vriendelijke onbekende in donorland die graag afstand doet van zijn zaad èn zijn vaderschapsrechten? Tik ik die homo - vriend nu eindelijk hardhandig op zijn schouder om me zijn beste zwemmers te geven? Of neem ik de grapjes van velen serieus en kies ik voor een one night stand? Een keuze die ik zeer bewust moet maken, want het gaat niet alleen om mij maar ook om mijn kind.
Ik kies ervoor om het alleen te doen, na de vele voor- en nadelen duizenden keren overlopen te hebben.
Stap nummer twee: Google!
Al snel kom ik terecht bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis dat behandelingen met donorzaad aanbiedt. Een eerste afspraak wordt telefonisch gemaakt en ik maak me klaar voor een ogenschijnlijk langdurige rit. Maar niets is minder waar: tussen mijn eerste afspraak bij de gynaecologe en mijn ‘goedkeuringsgesprek’ bij de psychologe zaten welgeteld 7 dagen.
De gynaecologe geeft me zeer algemene antwoorden op vragen. Wat voor soort mannen zijn donor? Hoe kies je best je donor? Hoe werkt een inseminatie? Welke stappen moet ik volgen? Een gesprek van 30 minuten over de komende 25 jaar van mijn en iemand anders leven…
De psychologe wil even kijken of ik goed omringd ben, goed mijn geld verdien en of ik stiekem toch niet wat labiel ben. 50 minuten om dan door een vreemde goedgekeurd te worden om mijn eierstokken en baarmoeder te gebruiken voor wat ze dienen. Geen koppel dat dit gesprek ooit moet hebben alvorens leuk onder de lakens te duiken.
Er volgden nog enkele onderzoeken en een dikke maand later was ik klaar voor lift off!
Je doet het echt alleen
Maar na die bijzonder snelle goedkeuring door het ziekenhuis heb ik een paar maanden op de pauzeknop geduwd. Hoewel de beslissing genomen is, blijft het gevoel van weinig ondersteuning en begeleiding bestaan. Als ik zou rekenen op het ziekenhuis, de gynaecologe of de psychologe om het emotioneel makkelijker te maken, dan kom ik van een kale reis thuis. Want laat ik als BAM in spe even eerlijk zijn: begeleiding is minimaal en al zeker niet psychologisch of emotioneel aanwezig. Ik word behandeld als patiënte nummer 4678, ongeacht of er een partner mijn hand komt vasthouden tijdens vervelende onderzoeken of niet.
Wil ik echt weten wat me te wachten staat? Dan stel ik best mijn vraag even op een forum voor alleenstaande moeders. Het lijkt me beter daar mijn grootste angsten en verzuchtingen te tonen. Gegarandeerd een luisterend oor en een goed advies dat volgt.
Maar de hobbels in de weg ten spijt, is dit wat ik wil en mijn moederhart laat zich niet met een kluitje in het riet sturen. Dus ik waag de sprong in het duister. Want zelfs de hobbeligste weg wordt op termijn gewoon een ritmische rit.
Wat maakt het makkelijker voor mij? Mijn familie en mijn vrienden en hun overvloed aan lieve woorden. Maar niet elke alleenstaande mama weet zich omringd door zo een steun en liefde.
Dus als je iemand kent die BAM is of wordt: zet je schroom even aan de kant en zeg eens iets lief. Al is het maar: ik bewonder je keuze.
