Blog van een totaal onverwacht single mama...
Onverwachts single mama van Lune
Ik ben de mama van Lune. Mijn klein petoetje is bijna 4 maanden op deze wereld. Een paar maanden voor de bevalling las ik per toeval dat de papa van mijn klein prinsesje me bedroog, met een meisje van 17! Ik ben er 31. Blijkbaar te oud. 17? 17!
Ik heb heel veel willen doen om mijn relatie te redden. Maar dat was niet nodig. Hij had er geen zin meer in. En zijn therapeute vond dat hij er goed had over nagedacht (zegt hij dan toch). Na 7 jaar samen zijn en bewust samen voor een kindje te kiezen (ja, dat ik zelfs bewijzen met e-mails en berichtjes en al – dat was ook een fase ja – bewijsmateriaal verzamelen) moest ik alleen verder. Nu ja, ‘alleen’… met Lune in mijn buik.
Nu, een 7-tal maanden later, zorg ik op mijn eentje voor mijn kleine spruit, met vallen en opstaan. Soms letterlijk. Zoals die keer dat ik doodmoe midden in de nacht viel met Lune in mijn handen. Op was ik, van borstvoeding te geven om de drie uur. Ik had het zwarte krukje nooit gezien. Om Lune te beschermen viel ik met beide knieën keihard op de grond. Twee grote blauwe plekken als bewijs, een week lang. Lune ongedeerd. Oef. Ondertussen is het zwarte krukje weg (meegenomen door de papa omdat het zijn eigendom was, samen met allerlei andere spullen zodat ik in een halflege woning achterblijf) en ondertussen drinkt Lune van de fles in plaats van aan de borst.
Heel wat fases
Ik heb er al heel wat doorlopen, bedenk ik nu, fases. De eerste duurde het langst. Of zo leek het toch. Alles willen doen om je relatie te redden. Ik herinner me nog hoe kwaad ik was op mijn therapeute toen ze me de eerste keer niets liet zeggen over mijn ex. Ik wou dat ze me de oplossing gaf. Ik wou dat iémand mij de oplossing gaf. Wat ik moest doen of niet mocht doen. Als het maar terug normaal werd. Dat is het enige wat je op zo’n moment wil. Dat iemand de pijn weg neemt, dat iemand alles weer gewoon maakt.
Het is hatelijk dat niemand het begrijpt, dat niemand je écht wil helpen. Dat iedereen alleen maar zegt dat ik beter af ben zonder hem. Dat niemand begrijpt dat ik niet kwaad ben, maar dat het alleen maar zoveel pijn doet. Dat het je kapot maakt. Dat je non-stop moet huilen, daarna bedenkt dat je de baby in je buik niet nog meer stress wilt bezorgen en je dat alleen maar nog meer doet huilen.
Ik heb alle artikels -Hoe krijg ik mijn ex terug?- gelezen. Ik heb zelfs voor de video’s betaald. Gênant, achteraf gezien. Voor alle ‘gevallen’ in een gelijkaardige situatie als de mijne, de video’s maken geen verschil uit. Maar... ik begrijp dat je alles wilt doen. Want alles doet zoveel pijn.
De dagen aftellen tot ze op de chat helpdesk wel online zijn. Daarna uren zitten wachten tot het bolletje groen is om je verhaal te mogen doen aan een professional die je ook al niet ‘wil’ verder helpen. Woedend werd ik er van. Alleen maar horen dat ik mezelf moet helpen. Ik kan mezelf nu net niet helpen... daarom wil ik jouw hulp net!
Machteloos. Ik heb zoveel tranen gelaten. Gebruld. Kapot gegaan.
Zoveel keer opnieuw.
En zoveel keer opnieuw ben ik ook terug verder gegaan. Fases doorlopen.
Wat je niet wil horen
Het went wel niet. Altijd ‘mijn situatie’ moeten uitleggen. Het voelt nog altijd marginaal. Ik werd opzij gezet, hoogzwanger, voor een piepjong ding dat hij slechts een aantal uren heeft ontmoet. Ik liep al zeven jaar in zijn leven rond. Met zijn kindje in mijn buik. Blijkbaar was ik al te lang in zijn leven. Het heeft een grote wonde nagelaten. Het heeft me compleet veranderd.
Voor alle ‘gevallen’ in een gelijkaardige situatie als de mijne, ik kan alleen maar datgene zeggen wat je helemaal niet wilt horen. Net als alle anderen. Dat er een tijd komt dat je zal weten dat je gelukkiger zal zijn zonder die persoon in je leven. KAK IS DAT!
Als je nog niet zover bent, haat deze blog dan maar nog even en wees maar nog even hoopvol. Dat het bij jou misschien toch anders zal lopen. Dat jullie relatie dit misschien toch kan overwinnen. Je kunt je hoopvolle gedachten voeden met verhalen waar het toch ook terug goed is gelopen. Met alle boeken over beter communiceren en hoe je moeilijkheden in een relatie kan overwinnen. Ik probeerde dat helaas ook in één van mijn fases… Maar op dit moment wil ik wel zo hard met jou mee hopen dat het bij jou anders mag/kan zijn.
Ik schrijf het van me af
Ik zou eigenlijk moeten werken, mijn huis opkuisen, slaap inhalen ook, maar, in plaats daarvan schrijf ik hier. Zo ben ik nu, ik doe veel meer waar ik op het moment zelf zin in heb. En de rest kan wel wachten.
Zo bracht ik Lune pas om 10u40 naar de crèche deze morgen. Ik kon haar nog niet missen. Straks moét ik haar weer meegeven met haar papa. Dus kon ik nog even van haar aanwezigheid profiteren aangezien ik niet moet werken vandaag. Lune op mijn buik leggen, met haar lachen, haar horen brabbelen, haar vertellen hoe graag ik haar wel zie. De tijd nemen om blij te zijn met haar. De dingen van me afschrijven. Dat wil ik opnieuw proberen.
Ik deed het ook helemaal in het begin toen ik ‘HET’ te weten kwam. Ik denk er al een tijdje over na om het nog eens te herlezen. Wat ik toen allemaal opschreef. Maar, het heeft nog eventjes zijn tijd nodig. Ik moet me sterk genoeg voelen. Ik weet dat het vol pijn en verdriet zal zijn.
Sterk proberen zijn
Ik heb het al vaak gehoord, dat mensen bewondering hebben voor me, hoe sterk ik ben, hoe goed ik het doe. Maar... ze zien me niet wanneer ik helemaal overstuur moet huilen als ik eraan denk dat dat kind van ondertussen 18 jaar (hiep hiep hoera) MIJN dochter kan vasthebben. Hij is een hele grote klootzak – ondertussen denk ik er zo over ja…
Ik wil niet verbitterd zijn, ik wil geen blog waar ik alleen maar kwaad of verdrietig ben. Dus ik vertel ook nog wel een keertje over Tinder, over alle steun die je krijgt van vrienden, familie en van alle keren dat ik geloof, hoop, dat Lune een sterkere band zal hebben met mij omdat we dit met ons tweetjes doen…
Verdergaan met alles
Ik wil schrijven voor alle ‘gevallen’ in een gelijkaardige situatie, omdat je nood hebt aan herkenning, aan iemand die je hoop geeft (eerst de hoop dat het met jouw relatie nog wel oké kan komen, en later de hoop dat het gewoon met jezelf wel ok komt). Ik wil schrijven voor alle ‘gevallen’ die het net als ik soms allemaal zo lastig vinden, zo oneerlijk, zo hard. Maar ik wil ook schrijven voor iedereen die ‘mijn verhaal’ wil lezen. En voor mezelf. Om de dingen van me af te schrijven. Doorgaan. Dat doe je als (single) mama elke dag opnieuw. Verder doen. Dus dat doe ik nu ook maar weer, ik ga verder doen, aan mijn werk, mijn huishouden, mijn leven…
Groetjes,
Valerie
