Blogster schrijft dankbriefje aan de vreemde collega-mama die haar kind berispte op de speeltuin
Dankbriefje aan mama die berispte
Menig moeder (en vader) zou al snel een omgekeerde reactie hebben en de Lion Queen in zich naar boven laten komen. Maar Karen trapte niet in die valstrik. Omdat de opmerking van die andere moeder in kwestie terecht was. Meer zelfs: ze vond het zo terecht dat ze de moeder in kwestie een dankbriefje schreef. De blog (lees hier op Babysideburns.com) is intussen zo succesvol dat het al meer dan 60.000 keer is gedeeld.
De Morgen vertaalde de blog van Alpert als volgt:
Beste vreemde die mijn kind strafte op de speeltuin vandaag,
"Oké, alles even op een rijtje. Jouw dochter probeerde het klimrek uit? Duidelijk. En mijn kind deed hetzelfde? Begrepen. Maar omdat het voor jouw kind de eerste keer was, doet ze er eindeloos lang over. En omdat ze soms schrik heeft, stopt ze halverwege. Mijn zoon had geen andere keuze dan haar voorbij te gaan, hij botst daarbij soms wat tegen haar en dan valt ze en begint ze te huilen? Hmm, oké dan."
"Nu, alvorens verder te gaan wil ik benadrukken dat ik er had moeten zijn toen dit allemaal gebeurde. Helaas stond ik op dat moment aan de andere kant van de speeltuin omdat het vriendje van mijn zoon aan het huilen was. Dus nee, ik was er niet. Maar geeft jou dat het recht om mijn kind de les te spellen? Geeft jou dat het recht om hem streng aan te pakken en te zeggen dat hij moet stoppen? Geeft jou dat het recht om te doen alsof jij de verantwoordelijke bent, terwijl hij eigenlijk mijn kind is?"
"Euh ja. Ja natuurlijk."
Ik kreeg niet de kans om je dit vandaag te zeggen, maar BEDANKT. Als mijn kind zich als een eikel gedraagt en ik om een of andere reden niet in de buurt ben, heb je mijn toestemming om te zeggen dat het genoeg geweest is. Ik zeg niet dat je het recht hebt om hem fysiek aan te pakken of echt te schreeuwen (enkel ik mag dat), maar voel je vrij om te zeggen dat hij zijn beurt moet afwachten. Of als hij de glijbaan oploopt. Of als hij met houtsnippers gooit. Of als hij vloekt. Of het pestkopje uithangt. Of iets anders dat hij niet zou mogen doen en waarmee hij iemand anders lastigvalt."
"Want ook al ben je zijn ouder niet, je bent wel de volwassene. En dat betekent dat je slimmer bent dan hij. Ja, ik weet dat er vast wel eikels rondlopen die helemaal over de rooie gaan als een onbekende kwaad wordt op hun kind. Maar ik niet."
It takes a village...
Alpert besluit met herkenbare en wijze woorden: ‘It takes a village. Ons dorp is tegenwoordig misschien wel een beetje groter en meer versnipperd geworden – we slapen niet meer zij aan zij in hutjes, rijden niet meer in overdekte paardenkarren rond, verzamelen ons ’s avonds niet meer rond een kampvuur en kennen elkaar zelfs niet meer allemaal – toch hebben we een keuze: ofwel om een dorp te hebben, ofwel om het niet te hebben. En ik kies ervoor om een dorp te hebben.”
"Sorry dat ik er niet was om mijn job te doen, bedankt om mij te helpen."
Alpert gaf aan zelf een beetje geschrokken te zijn van het succes van haar blog. Maar ergens is ze wel blij, ‘want als alleenstaande kinderen opvoeden is enorm moeilijk. Ouders moeten elkaar steunen en elkaar helpen’, voegt Alpert nog toe in de NY Dailynews.
Ik vind het zowel moedig van Alpert als van die andere moeder, eerlijk gezegd… Ik weet niet of ik zo grootmoedig zou kunnen zijn als Alpert om zo’n moment (Mama Leeuw en zo van die dingen), maar eerlijk? Ik denk dat we er eigenlijk wel een voorbeeld aan kunnen nemen. Als de opmerking die wordt gegeven aan mijn kinderen op een beleefde en correcte manier gebeurt, uiteraard :-). Anders vrees ik dat moeder Leeuw serieus zou kunnen brullen ;-).
