De eerste schooldag … en het afscheid van onze onthaalmoeder

In het leven leer je constant nieuwe dingen ontdekken, en dat is een spannende reis. Maar alvorens je nieuwe stappen kan ondernemen en je een nieuwe pagina kan omslaan in jouw leventje, moet je eerst een punt kunnen zetten achter het leventje dat je ondertussen zo gewoon en gewend bent...

Vol goeie moed

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik je moest afzetten bij de onthaalmoeder. Eigenlijk deed ik dat vol goeie moed want ik had super veel zin om terug te gaan werken, terug onder de mensen te zijn en terug weer wat structuur in mijn nieuwe leven als mama te krijgen. Ook al was je toen nog heel klein (3 maand), ik wist dat je in een huiselijke sfeer terecht zou komen waar je iedereens hart sneller ging doen slaan met jouw oh zo betoverende glimlach en het mooiste schaterlachje dat er bestond! En inderdaad, al snel werd je het favorietje omdat je zo een content en knap kereltje was.

Jouw eerste verjaardag kwam er veel sneller dan ik ooit had durven dromen, en na de zomervakantie mocht je starten bij een andere onthaalmoeder, ons Cricri (tevens onze buurvrouw). Het was een nieuwe stap, maar opnieuw had ik hier weinig moeilijkheden mee... Je was nog klein en besefte het allemaal niet zo goed. Er ging een nieuwe wereld voor je open, met nieuw speelgoed en nieuwe kindjes en je was in je nopjes! En wij wisten toen al dat we ons geen betere onthaalmoeder konden inbeelden. Cricri is lief, leuk, creatief, bezorgd, liefdevol, ... kortom, Cricri is de beste die er is in haar vak!

Dubbel gevoel

Nu is het tijd voor die nieuwe grote stap, en voor de eerste keer zit ik met een dubbel gevoel... Je bent helemaal klaar om deze sprong te nemen, daar zijn we allemaal van overtuigd! Je bent ook super enthousiast als het over school gaat en je ziet het volledig zitten. De wennamiddagen op school zijn super goed meegevallen en mama heeft gezien dat je het uitermate goed gaat doen en dat stelt haar gerust.

Wat geeft me dan dit dubbele gevoel?

Het leven neemt constant nieuwe wendingen aan, je ontmoet nieuwe mensen maar niet alle mensen blijven. Sommige mensen gaan even rap als ze gekomen zijn en dat kan pijn doen… Nu besef je dat ook al een klein beetje, en ik denk dat ik daarom de kleuterklas zo’n grote stap vindt... Ook al ben je er klaar voor en kijken wij samen naar uit naar deze sprong, tegelijkertijd is het een sprong achteruit…

Jouw veilige, huiselijke en gezellige cocoontje van bij tante Cricri valt weg... En dat doet me pijn als ik daaraan moet denken! Jouw 2 vriendinnetjes M. en C. zal je niet meer zien, jouw 2 vriendjes C. en baby J. zal je ook moeten missen vanaf nu. Ook 'jouw' Cricri zal binnenkort niet meer jouw beste vriendin zijn... En dat doet mijn moederhartje pijn!

Je ging altijd met volle overtuiging

Altijd ben je met volle overtuiging naar daar gegaan, geen dag is er geweest dat je met tegenzin moest gaan. Iedere ochtend vertelde je overgelukkig dat je flink ging spelen bij Cricri en steevast noemde je al jouw vriendjes op, nooit vergat je iemand! En 's avonds vertelde je super trots dat je flink geweest was en geen ruzie gemaakt had! Soms was je eens droevig want dan was één van je vriendjes afwezig geweest die dag, en dan nam je spontaan je babytelefoontje en belde hen op. Als ze ziek waren geweest dan belde je hen en zei je dat ze rap moesten genezen zodat je hen een dikke knuffel kon geven. Iedere ochtend verwarmde het mijn hart om te zien hoe graag je bij Cricri ging, Cricri kreeg een dikke knuffel en een dikke zoen en jouw vriendjes en vriendinnetjes uiteraard ook!

Zalig om te zien hoe dit kleine groepje mini-mensjes zo aan elkaar hangt, hoe ze elkaar kennen en hoe ze leuk samen spelen, hoe ze elkaar zot maken en hoe ze gezellig naast elkaar zitten, hoe ze elkaar troosten, hoe ze samen knutselen, hoe ze elkaar toejuichen, hoe ze soms ook wel ruzie maken, hoe ze samen eten, hoe ze samen leren en ontdekken, ... Via foto's en filmpjes konden wij heel vaak meegenieten van deze tedere momenten.