Bokes met principes
Ik hoor het mezelf nog zo zeggen tijdens m’n zwangerschap... “Ik ga nooit roepen tegen onze kleine! (Wegens niet sociaal verantwoord) En ik ga enkel herbruikbare luiers kopen! (toen was er van Anuna nog lang geen sprake) En onze baby zal alleen verse en degelijke maaltijden krijgen. Geen potjeseten hier!”
Ik was er echt van overtuigd dat ons kind groot zou worden op evenwichtige en kleurrijke havermoutpapjes, die bovendien nog instagramproof waren ook. Dat zou een makkie zijn, want ik at zelf nauwelijks brood en al zeker niet met doorsnee salami of kaas. Áls er al eens een boke op m’n bord landde was dat een veel te duur brood met een idiote en moeilijke naam dat gebakken werd door een artisanale bakker die huisde in het hippevogelkwartier van een of andere grootstad.
En dan liefst nog met een #fitlife topping als avocado of zalm.
Ons kind zou spelen met degelijk houten speelgoed in sobere, doch stijlvolle kleurencombinaties die perfect blenden met ons interieur en nevereverever zou onze gazon naar de sjokkedeizen geholpen worden door zo’n gedrocht van een speeltoren. Neenee. Wij zouden gaan spelen in het bos en op het speelpleintje in onze wijk. Lekker socializen met de buren enzo.
Dag principes, hallo clichés
En toen arriveerde dat kind. En ooievaars hebben blijkbaar een nek als een bouwkraan, want die sleuren niet alleen een kleine mee, maar ook 1001 clichés. En en passant pakken ze ook al uw principes terug mee. Da’s zo’n beetje zoals die garages die tegenwoordig uw oude auto overnemen. “Die gaat ge nimeer van doen hebben, madammeke. Geeft maar mee!”
En zo zag ik enkele weken geleden mijn spiegelbeeld voorbijfietsen in de vitrine van een winkel in ons dorp.
Ik zag mezelf zitten op mijn babyblauwe omafiets -ik heb heel m’n leven een hartsgrondige hekel gehad aan fietsen- met vooraan een mandje waarin een vers lichtbruin brood lag te hobbelen en achteraan een dreumes in een kinderstoeltje met een mottige felblauwe helm op z’n kop.
Ik was onderweg naar huis, waar mijn echtgenoot een draak van een speeltoren in elkaar stond te timmeren.
Want tja, toch wel gemakkelijk eigenlijk, zo in den hof. De twee keer dat ik mezelf met A. in de gemeenschappelijke speeltuin waagde was er letterlijk geen enkele buur te bespeuren. Zelfs niet stiekem loensend achter een gordijn. En da’s toch behoorlijk uitzonderlijk in een boerengat als dat van ons.
Ondertussen is er ook een vrachtvliegtuig door onze living gepasseerd dat een shitload aan primaire kleuren heeft gedropt -waarvan de meeste nog lawaai maken ook- en is er nog nooit een luier in de wasmachine beland. Tenzij dan misschien per ongeluk.
Leve de bokes met choco
En bokes... Bókes dat hier gegeten worden!
Mijn eerste poging tot het creëren van een voedzaam ontbijt is uitgedraaid op een opgetrokken babyneus en een bavet vol haverbraggel die er eigenlijk exact hetzelfde uitzag toen hij eruit kwam als toen hij erin ging.
Plan afgevoerd en bokes aangevoerd. Met choco. Dat ook nog. Maar ‘t gaat ook gewoon allemaal zoveel sneller.
En wanneer ik ‘s ochtends al licht vochtig onder de oksels de deur achter mij dicht trek met een buggy aan m’n arm en een handtas en een luiertas en een bijna-peuter met doorweekte voeten omdat hij net nú ontdekt heeft hoe het tuinkraantje werkt, dan ben ik al lang blij dat hij íéts gegeten heeft. Ook al is het geen instagramproof kleurenpaletje.
Ook het potjeseten heeft z’n intrede gemaakt. In den beginne enkel in geval van uiterste nood en zelfs met een duidelijk aanwezig schuldgevoel. Maar sinds we doorhebben dat A. zot is van die potjes, trekken we wel eens schaamteloos zo’n bakje open. Dat zijn kak daags nadien stinkt naar dooie mens nemen we er graag bij, want ‘t is verdorie toch wel gemakkelijk.
En ja. Ik heb ook al geroepen tegen onze uk. Omdat het niet rap genoeg ging of omdat hij lastig was. Of ik.
Vanmiddag had ik een snelle date met mijn nichtje, die hoogzwanger is van haar eerste kindje. Ze vertelde mij dat ze in eerste instantie wilde werken met herbruikbare luiers, maar dat ze dat idee al lang had laten varen. Want waarom zou je kak uit luiers willen wassen terwijl het sneller en makkelijker kan.
Mijn nichtje was altijd al verstandiger dan ik.
Femke Aubroeck
