Borstvoeding: het was niet altijd makkelijk, maar oh wat was het ‘t waard!
Bijna vijf geleden werd ik voor het eerst mama na een lang fertiliteitstraject en moeilijke zwangerschap. Ik wilde borstvoeding heel graag proberen. De gynaecoloog en vroedvrouw moedigden mij aan. Op 36 weken begon ik prenataal te kolven omdat ik op 38 weken een medische inleiding zou krijgen en dit samen met mijn PCOS en diabetes voor verminderde melkproductie kon zorgen.
Na de bevalling had ik melk in overvloed. Alleen, de borstvoeding daar vond ik niets aan. Iedereen vertelde mij vooraf hoe handig en gezellig het is. Ik had alleen maar pijn. Opgeblazen borsten van de stuwing. Tepelkloven tot bloedens toe. Als mijn baby begon te huilen van de honger, kromp ik in elkaar omdat ik wist dat het opnieuw pijn zou doen. Na maandenlang diëten en insuline-injecties, was het vooral dankzij de endocrinoloog haar aanmoediging om zeker zes maanden borstvoeding te geven in het belang van mijn eigen suikerspiegel en die van mijn baby dat ik doorzette. Ik had de meest fantastische vroedvrouw/lactatiekundige die mij met veel geduld begeleidde en hielp. Na een dikke maand verdwenen de kloven en begreep ik eindelijk waarover al die andere vrouwen spraken. Het genieten was begonnen.
Uiteraard is het intensief. Dag en nacht zijn de voedingen voor jou. Het kolven op het werk was een tweede drempel. Maar ook dat bleek beter mee te vallen dan ik had gedacht. Ik bleek zelfs enorme overproductie te hebben waardoor ik tientallen liters melk aan andere mama’s en hun kindjes kon doneren. Mijn baby werd zeven maanden en ik dacht dat het tijd was om af te bouwen. Rond zijn acht maanden had ik het kolven overdag afgebouwd. Klaar om te stoppen. Tot ik besefte hoe handig het nu pas was. Ik moest niet meer kolven, mijn baby dronk enkel nog in de ochtend, avond en nacht. Het deed geen pijn meer en na een lange werkdag waren de borstvoedingsmomenten een moment van rust voor ons beide geworden. En zo heb ik mijn eerste baby uiteindelijk gevoed tot zijn eerste verjaardag.
Had ik amper één maand borstvoeding gegeven, ik zou het nooit meer gedaan hebben. Zonder de steun van mijn liefste man en de meest geweldige vroedvrouw had ik het allicht ook nooit volgehouden. Nu kon ik niet wachten tot een volgend kindje te voeden.
Een tweede borstvoedingsavontuur volgde, dat ongeveer 18 maanden duurde. En daarna volgde het derde. De start vond ik telkens pittig, maar ik wist dat er mooie momenten zouden volgen. Momenteel geef ik nog borstvoeding aan onze jongste. Dat bleek zo pas op vakantie nog super handig te zijn want dit heb ik altijd bij de hand. Hij is 15 maanden oud en we zien wel waar we eindigen.
Het is zeker niet altijd makkelijk, maar oh wat was het ‘t waard. Als je kindje ziek is, getroost moet worden of overstuur is: borstvoeding helpt hier altijd. Zelfs toen onze middelste tweemaal onder narcose moest hielp de borstvoeding want dit mogen ze tot 3u voor de operatie drinken omdat het zo snel verteert (dank aan onze kinderarts om de anesthesist hier op te wijzen). Geen flauw idee hoe ik anders een baby van 6 maanden 6u lang nuchter had moeten houden. Van oorontstekingen tot RSV en rotavirus: de borstvoeding was er telkens als eerste geneesmiddel met aanmoediging van de papa en de kinderarts.
Alle respect voor mama’s die bewust voor flesvoeding kiezen, mama’s die het kolven niet zien zitten, mama’s die voltijds kolven of mama’s die kort borstvoeding geven. Iedereen doet waar die zich bij goed voelt. Ik hoop alleen dat de mama’s die bewust kiezen voor borstvoeding, de juiste ondersteuning en het juiste advies krijgen want het is een hobbelige rit!
Deze blog verscheen eerder op GezelligeChaos.
