Boze juffen, blije juffen

Het moest er even uit, en daarom schreef ik het volgende:

In de kleuterklas vond hij het altijd zo fijn,
alleen... waarom deed je hem eigenlijk pijn?
Een juf, zou je die niet moeten kunnen vertrouwen?
Mee dollen, mee spelen, samen een band opbouwen?

Al vrij snel werd duidelijk dat je hem echt niet begreep,
Zelf toen we je handvaten boden, hield je je mond in een streep.
En elke dag hingen zijn schouders wat lager,
En elke dag ging zijn stap naar school iets trager.

Waar staan we eigenlijk als maatschappij,
Als we kinderen laten oplijnen in een rij,
Komaf maken met elke vorm van identiteit,
Straffen uitdelen omwille van eigenheid,
Enthousiasme ervaren als een last,
En gevoelens leren verstoppen in de kast?

Onze kinderen zijn de toekomst van onze ziel,
Ze met warmte omringen is zo oud als het wiel.
Iedereen laten groeien in zijn eigen potentieel,
Is jouw enige opdracht en die is zo essentieel.