Brief aan het lief van mijn man

Je hebt ondertussen ongetwijfeld al heel veel over mij gehoord, en misschien heb je een bepaald beeld over mij. Ik ben geen haatdragend persoon, maar op dit moment ben ik wel een diep gekwetste vrouw.
Ook al hadden D. en ik onze meningsverschillen binnen onze relatie, nooit zijn er zaken geweest die onoverkomelijk waren. Zelfs jullie affaire gingen we te boven gekomen zijn.

Mijn gevecht was één grote grap

Maar ik heb geen kans gekregen. Door jullie aanhoudende leugens zijn jullie ergens in een illusie blijven hangen, en was mijn gevecht één grote grap. Je hebt met vuur gespeeld, en je hebt het grootste denkbare ongeluk veroorzaakt. Je hebt mijn man van mij afgenomen, de liefde van mijn leven, mijn beste vriend, mijn partner, mijn soulmate. Je hebt mijn kinderen hun vader afgenomen, hun papa, hun lieve, zorgzame, mannelijke rolmodel. Je hebt zoveel verdriet in dit huis binnengebracht.

En ja, daar waren jullie met twee voor. Jullie hadden allebei jullie verstand moeten gebruiken in plaats van jullie lijf. Dat jij voor het eerst in je leven iemand tegenkomt die jou begrijpt, moet enorm diep binnenkomen. Maar wat voor persoon ben je als je die zo respectloos uit een ander leven wegrukt? Als je gewoon neemt wat je wil hebben, zonder rekening te houden met het verdriet dat hier nooit meer zal weggaan?

Hij had al een soulmate

Want D. had al iemand gevonden die hem begreep, hij had al een soulmate. Jij hebt die band tussen ons verbroken. Onherstelbaar kapot gemaakt. De rouw die daarmee gepaard gaat voor mij is iets wat jij nooit zal kunnen begrijpen. Jij zal de diepte van mijn verdriet nooit kunnen inschatten.

Dus ik vind je schuldgevoel zeer terecht. En ik hoop dat je nog dagen, weken, maanden niet kan eten uit wroeging. Want dat is nog niets in vergelijking met wat je mij en mijn kinderen hebt aangedaan.

Mijn empathie voor jou is onbestaande

Na mijn woede zal ik ongetwijfeld wel vergevingsgezind worden. Want zo ben ik, sterk, moedig en vergevingsgezind. Maar mijn empathie voor jou is op dit moment onbestaande.

Dat je als mama zo speelt met het leven en de geborgenheid van je kinderen, terwijl je je er bewust van bent dat de gevolgen van het verbreken van je huwelijk zeer drastisch zullen zijn, vind ik onbegrijpelijk. Ik zou door een vuur gaan voor mijn gastjes, jij brengt het vuur gewoon naar hen toe. De schade die dat bij hen zal aanrichten, zal voor altijd jouw verantwoordelijkheid blijven.

Twee gezinnen kapot

Twee gezinnen kapot omdat jullie denken het licht te zien. Het moment waarop jullie ogen zullen opengaan, wordt het daar heel erg donker.

Durf jij nog diep vanbinnen naar jezelf kijken? Benoemen wat voor persoon je bent? Is dat het beeld dat je je kinderen wil meegeven? Dat liefde nooit blijft duren, dat ze altijd opnieuw op zoek zullen moeten gaan. De onthechting en ontwrichting van mijn kinderen, van jouw kinderen, van het kind van je man, zijn littekens voor de rest van hun leven.

Zelfs dieren zorgen beter voor hun jongen

En waarvoor? Omdat jullie als twee pubers op elkaar moesten kruipen, omdat jullie lichamelijke drang boven waarden en normen hebben gesteld. Dat heeft niets te maken met het volgen van je gevoel. Dat heeft niets te maken met mens-zijn. Het komt alleen voort uit het meest primitieve deel van je brein. Het deel waar dieren mee denken. Maar zelfs dieren zorgen beter voor hun jongen.

Ik ben teleurgesteld dat ik moet ontdekken dat er niet in iedereen goede wil zit. Dat er niet in iedereen kracht zit.

Ik ben teleurgesteld in jou. In jullie. In het leven.

En ik ben razend.