Brief aan mijn 8-jarige dochter
Ik heb niet meer alles onder controle
Mijn liefje lief. Je bent al 8, help, waar gaat de tijd heen? Je zit al in het derde leerjaar en telt tot duizend. Je bloeit en groeit en amuseert je rot. En ik amuseer me rot met jou.
Maar er zijn ook niet zo’n leuke momenten in jouw jonge leven…
Je hoort de laatste weken op school verhalen over de Eerste en Tweede Wereldoorlog en krijgt er regelmatig nachtmerries over… Omdat je zo gevoelig bent en je je dat allemaal ongelooflijk aantrekt.
Je krijgt soms te maken met stomme dagen waarop je ruzie hebt met je vriendinnetjes. En komt dan huilend thuis.
En ik, als mama, sta erbij, luister, troost, knuffel. Meer kan ik vaak niet doen.
Het liefst van alles zou ik in een vingerknip al je zorgen wegnemen. Het liefst van alles zie ik je elke dag, op elk moment, blij en stralend rondlopen. (En gelukkig ben je dat wel voor het merendeel).
Maar zo zit het leven, nu al niet meer, in elkaar. Meestal door factoren die ik niet kan beïnvloeden. En dan doet mijn hart pijn. Want jij bent mijn hart en als jij pijn hebt, dan heb ik pijn…
Ik heb niet meer alles onder controle. Het is zo.
In de wijde wereld
Ik heb je de eerste jaren zien opgroeien en al vlug snelwandelde je de wijde wereld in met die kleine beentjes van jou.
Je papa en ik leerden je terug opstaan nadat je viel. Droogden je tranen als je verdriet had. En probeerden je weerbaar te maken voor die grote wereld ver buiten onze veilige cocon.
We moesten je telkens weer een beetje loslaten opdat je het zelf zou kunnen. En dat kan je ook al in zoveel gevallen! Je hebt al geleerd om op te komen voor jezelf, stelt vragen als je iets niet begrijpt, wordt boos als je onrecht ziet…
Alleen ben ik er niet meer altijd als er iets gebeurt. Kan ik je niet onmiddellijk helpen opstaan als je bent gevallen. En soms komen je tranen pas later, als je eerst boos op me bent geworden en me daarna pas vertelt wat er écht aan de hand is. Omdat je het zelf allemaal niet zo goed begrijpt.
En soms begrijp ik het ook allemaal niet zo goed.
Ik denk zo vaak: ‘O help, wat moet ik hiermee? Hoe kan ik dit oplossen?’ Of: ‘Wat moet ik hier nu op antwoorden?’
Blijf jezelf
Maar ik weet het niet altijd. Ik heb niet altijd een pasklaar antwoord op die honderdduizend vragen van jou. En ik vrees dat dit nog maar het begin is.
Mijn liefje lief. Bij het groot worden loop je soms bulten op. Iemand anders heeft niet altijd het beste met je voor. Soms gebeuren er verschrikkelijke dingen en mama of papa kunnen daar niets, maar dan ook niets aan doen.
Het enige wat ik je kan zeggen: blijf jezelf. Altijd. Laat je nooit kleineren door niemand. Blijf opkomen voor je rechten. Blijf gevoelig en maak er je sterkte van.
En blijf vragen stellen. Blijf vertellen aan mij en papa. Soms zullen we domme dingen antwoorden, maar weet liefje, dat wij wél altijd het beste met je zullen voorhebben.
Vergeef ons soms de melotraantjes onderweg, het is soms moeilijk om je los te laten. Maar die oude rakkers van je zullen er altijd voor je zijn.
Dikke kus. Recht uit mijn hart.
Je mams
