Brief aan mijn huilbaby

Mijn tranen vloeien mee op het ritme van jouw tranen. Machteloosheid, radeloosheid, angst en verdriet overheersen de dag en beleven hun hoogtepunt tijdens de lange avonduren.

Kon je maar zeggen wat er scheelt, dan kon ik je helpen. Nu kan ik je alleen maar urenlang in mijn armen houden, wiegen en wandelen in de hoop dat jouw eindeloze huilbuien even stoppen.

En toch voelt het alsof dat nog niet genoeg is. Alsof ik er niets van bak. Misschien ben ik niet de moeder die je wilde. Misschien fantaseerde jij over een moeder zoals ook ik fantaseerde over een baby en blijkt jouw fantasie ook mijlenver af te liggen van de realiteit. Wie weet had je in jouw verbeelding een betere en sterkere moeder die niet zo boos, bang en verdrietig was. Sorry daarvoor.

Sorry

Sorry lieve baby dat de harde confrontatie met de werkelijkheid andere gevoelens in mij opwekt dan vanzelfsprekende moederliefde. Sorry dat ik soms ook boos ben omdat heel ons gezin hier onder lijdt. Boos omdat ik mij afgewezen voel wanneer je met gekromde rug je hele babylijfje wegduwt uit mijn troostende armen. Boos omdat ik tevergeefs probeer en probeer en probeer. Welke moeder is er nu boos op een kleine, hulpeloze baby?

Sorry dat ik vaak zo bang ben wanneer de dag opnieuw start. Bang voor wat de dag brengen zal. Om deze alleen met jou door te brengen en het niet meer aan te kunnen. Welke moeder is nu bang voor haar eigen kind dat ze 9 maanden lang gedragen heeft?

Sorry dat ik soms verdrietig ben omdat ik niet de moeder kan zijn die ik had willen zijn. Omdat dit de laatste kans was en er geen kindje meer komt. Maar is mijn verdriet gerechtvaardigd ten opzichte van het jouwe?