Ik stond boven aan de trap en dacht … wat als ik haar nu gewoon liet vallen?

De gedachte is schokkend. Ik voel me er meteen slecht door, alsof er een alarm in me afgaat. Maar ik ben zó moe. Moe tot op het bot. Mijn lijf voelt uitgewrongen en m’n gedachten zijn een wazige brij. De dagen zonder slaap, de eindeloze nachten van gehuil … het breekt me op. Ik herken mezelf amper nog. De ‘ik’ van vroeger, de versie van mezelf die nog kon slapen, lachen, dingen doen zonder steeds ‘mama’ te hoeven zijn, die voelt nu heel ver weg. Alsof ik ergens halverwege kwijtgeraakt ben wie ik was.

Ik schaam me. Wat voor moeder denkt nou zoiets? Maar het lukt me om mijn zus te bellen. Ze pakt meteen op, hoort iets in mijn stem en vraagt wat er is. Ik vertel het haar, verwachtend dat ze zal schrikken. Dat ze zal denken dat ik gek word. Maar in plaats daarvan zucht ze diep en zegt zachtjes: “O, dat heb ik ook ooit gedacht.” Mijn zus, die altijd een soort supermoeder leek, die ik altijd bewonderde? Zij heeft dit ook gedacht? “Ja,” zegt ze. “Het was een soort nachtmerrie, maar dan terwijl ik wakker was. Een gedachte die zo plotseling opkwam, op momenten dat ik mezelf even niet meer was, dat ik zo ontzettend moe en leeg was.”

Ze stelt me gerust. “Het is niet dat je dat echt zou doen. Maar soms, als je helemaal kapot bent, schreeuwt je hoofd om rust op de gekste manieren. Het is je lichaam dat waarschuwt dat je over je grens gaat.”

De opluchting die ik voel, is bijna niet te beschrijven. Iemand die me begrijpt, die me niet veroordeelt, die weet hoe zwaar het kan zijn. En ineens voel ik me een heel stuk minder alleen. Moederschap is prachtig, ja, maar er zijn ook deze momenten. De momenten waar niemand het over heeft, de gevoelens waar je misschien geen raad mee weet. En dat verlangen naar rust – echte rust – is soms zo sterk dat het je bang kan maken.

Ik weet nu dat die gedachte bij de trap niet betekent dat ik mijn baby ooit pijn zou doen. Het is eerder een teken dat ik mezelf niet moet vergeten, dat ik grenzen heb die ik mag respecteren. En dat het niet slecht is om te verlangen naar het leven dat ik vroeger had, waarin er ruimte was voor mezelf, slaap en stilte. Het is een roep om hulp, om rust, om erkenning.

Sinds dat gesprek met mijn zus sta ik anders boven aan de trap. Als ik mijn baby vasthoud terwijl ze slaapt of huilt, voel ik diezelfde uitputting nog steeds, diezelfde heimwee naar vroeger. Maar ik weet nu dat ik niet alleen ben. En ik besef dat het oké is om te worstelen, om soms wanhopig te zijn. Moederschap, met alle liefde en warmte die het brengt, kent ook schaduwkanten. En dat betekent niet dat ik faal. Het betekent dat ik mens ben.