Brief aan mijn kleine meid: tijdens het verlies van oma was jij mijn steun en toeverlaat
Brief aan mijn dochter
Vanaf het moment dat je je genesteld had in mijn buik hield ik van je.
Ik voelde je groeien, en mijn liefde voor jou groeide mee. Negen maanden was het alleen jij en ik.
O meisje van me, ik keek er zo naar uit je huidje te voelen, te kussen. Ik maakte mezelf de belofte je te beschermen tegen alle verdriet, alle pijn.
Ik heb me dan ook zo dikwijls schuldig gevoeld als ik verdriet had om mijn mama, je oma. Hoe oneerlijk, je was nog niet geboren en ik kon mijn belofte al niet waarmaken.
Ik heb een schild proberen te bouwen om het verdriet tegen te houden. Niemand, alleen je papa, weet hoe ik gevochten heb.
En toen was je daar
En toen was je daar. Mijn meisje. Nooit vergeet ik het moment dat ik je huidje kon voelen, je kon kussen, kon ruiken. Het mooiste moment van dat alles toen ik jou, zo klein en breekbaar, in de armen van je papa zag liggen. Ik wist meteen dat het een naïeve gedachte was dat ik je zou kunnen beschermen tegen verdriet en pijn, maar ik wist wel dat je altijd een veilige thuis zou hebben.
Vanaf dat moment heb ik me met alle liefde gestort op jou. Sommige mensen hebben het geduld niet gehad om te wachten tot ik klaar was om uit mijn wereldje te stappen.
Niemand weet, alleen je papa, hoe moeilijk het soms was, mama zijn zonder mama. Maar jij, mijn lieve kleine schat, jij hebt mij door alles heen geholpen. Jij en je papa hebben mij onvoorwaardelijk gesteund. Al twee jaar maak je mij de gelukkigste mama.
Kinderen bedanken hun ouders om wat ze gedaan hebben, maar ik bedank jou. Want ook al besef je het niet, in mijn donkere periode was jij mijn lichtje. Mijn lieve Alizée, jij bent mijn dochter, mijn beste vriendin. En ik denk dikwijls aan de woorden van je oma aan mij: je gaat pas beseffen hoeveel ik van je hou als je je dochter in je armen houdt.
Ik hou van je, tot aan de maan en terug.
Je mama xxx
Lindsay
