Brief aan mijn lief
En plots lijkt heel de wereld stil te staan. Er is een nieuw centraal figuur in je leven. Of dat was toch zo het mijne. Ik herinner me de dag alsof het gisteren was. Eindelijk uit het ziekenhuis. Samen met onze dochter in onze gewone habitat. Mijn eigen zetel, mijn eigen bed, mijn eigen koffie. Annabel in haar parkje. En mijn man zette zich even buiten in de tuin. Daar stond ik aan het park. Door het raam zag ik mijn man. Moest ik bij hem gaan zitten? Even bij babbelen over de nieuwe rollercoaster in ons leven? Maar ik kon mijn baby toch niet alleen laten liggen slapen?! Ik moest bij haar zijn! Dus begon ik maar te huilen. Omdat ik moest kiezen. Of althans dat dacht ik toch. (Klein detail: bleek dat deze labiele houding wel eens kon liggen aan de kraamvrouwtranen - dag, dag nummer 4).
Maar hij was er altijd. Hij stond klaar voor ons. Zijn twee meisjes. En ik zeg het hem te weinig, veel te weinig. Dus daarom, deze keer een blogje naar hem. Daarom een brief aan mijn lief.
Aan de papa van mijn kind, aan mijn echtgenoot.
Ik praat constant met je. Sinds de geboorte van onze prachtige dochter praat ik nog meer met je: 'Geef jij het flesje?, slaapt ze al?, Waar liggen de pampers?', of 'wie brengt ze naar de onthaalmoeder, jij of ik?'
We praten veel met elkaar. Maar wat ik veel te weinig zeg, is hoe graag ik je zie. Als echtgenoot, als papa, maar ook als man. Als mens.
Ik zeg je veel te weinig hoe hard ik je nodig heb en hoe gelukkig jij mij maakt. Als echtgenote, als mama maar ook als vrouw. Als mens.
Ik kan niet zonder je, ook al beweer ik - vooral dan in een ruzie - vaak van wel.
Bedankt om me vast te houden. Letterlijk en figuurlijk. Je bent diegene die me vastpakt als ik weer eens met tienduizend dingen tegelijkertijd bezig ben. Jij bent die ene die me vastneemt en me tot rust brengt. Jij neemt me vast wanneer ik mezelf soms verlies in alle drukte.
Bedankt voor de potten koffie die 's morgens klaar staan en waarbij ik enkel op de 'on - knop' hoef te duwen. Voor de boterhammetjes die gesmeerd zijn en die ervoor zorgen dat ik vijf minuten langer kan blijven liggen in bed. Voor de schattig, melige briefjes, en dat al bijna negen jaar lang.
Maar vooral bedankt om van me te houden. Ook op momenten waarop ik mezelf minder graag zie. Om van me te houden door dik en dun. Om te houden van mij, als mama, als vrouw, als mens.
Ik weet niet hoe onze toekomst eruit zal zien, maar ik weet wel dat onze dochter dagelijks het goede voorbeeld ziet: hoe een man zijn vrouw hoort te behandelen. Liefdevol en warm.
Ik zie je graag, al negen jaren lang. Vandaag, morgen en ik hoop nog veel langer.
Liefs,
Stephanie
Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.
