Brief aan mijn zonen: parttime mama zijn is niet fijn
Het spijt me zo erg dat ik jullie thuis en jullie wereld heb doen instorten. Het spijt me dat jullie zorgeloze leventje omgeslaan is in verhuizen, pijn en gemis. Ik weet dat ik deze situatie gecreëerd heb en dat spijt me enorm!
Het liefst zou ik mezelf verstoppen in jullie koffer, zodat ik jullie kan blijven knuffelen en zodat we alles aan elkaar kunnen blijven vertellen. Zodat ik alle pijntjes en alle verdriet kan wegkussen en zodat we kunnen lachen om elkaars grapjes.
Woorden kunnen niet beschrijven hoe het voelt om jullie telkens terug te moeten afgeven, ondanks dat het mijn eigen beslissing was. Ik kan het ook niet omschrijven hoe ik me voel als jullie een week niet bij mij zijn, het parttime mama zijn is niet fijn!
In mijn hele zoektocht merk ik pas wat het gemis kan doen met een mama. Mijn hart breekt telkens als ik afscheid moet nemen. Weet dat ik niet 1000 keer, maar ontelbaar keer denk aan jullie.
Ik weet dat weggaan van jullie papa uiteindelijk de beste beslissing was. Voor we gescheiden waren kon ik amper ademen. Ik was mezelf kwijt.
Het spijt me dat ik met mijn keuze ook jullie leven heb bepaald. Het spijt me dat jullie liefde voor mij nu even doorprikt wordt met boosheid. Het spijt me dat jullie in bed stilletjes wenen, omdat jullie iemand missen. Het spijt me dat we niet langer over ons, maar over de tijd met papa en de tijd met mama moeten praten. Het spijt me dat ons gezinnetje niet langer een gezin is.
Weet boys dat ik eeuwig en altijd van jullie zal houden, onvoorwaardelijk!
En weet dat het me spijt!
Nathalie
